Verhaal ingestuurd door Marjan
Mijn levensverhaal vertel ik niet. Niet omdat het zo verschrikkelijk was, maar omdat ik er weinig van weet en van herinner, behalve het gevoel dat het stil was en dat ik als klein meisje veel op mezelf aangewezen was. Het is eigenlijk mijn levensstijl die ik wil vertellen. Dat is dat ik leef in mijn hoofd. Alle plannen, ideeën, verdrietjes, twijfels, fantasieën, wensen, regeldingen, zorgen (hoe futiel ook) leven als geheimen in mijn hoofd. En als er dingen mis gaan, leef ik met schaamte in mijn hoofd. En dat is altijd zo geweest.
En daarnaast heb ik een ‘gewoon leven’: ik ben een moeder, ik ben een partner, ik heb een (niet eenvoudige) baan en ik heb familie, een paar vrienden.
Eigenlijk voel ik me vaak onecht, een soort van pop, omdat alles wat ik denk en voel in mijn hoofd blijft en ik geen verbintenis voel tussen wat van mij is en de ander. En ik voel me vaak alsof ik een leugen ben.
Ik heb lang gedacht dat iedereen zo was en zo leefde. Totdat het gaandeweg niet meer ging en ik steeds somberder werd en me steeds meer ging isoleren en ik bij een psychotherapeut terecht kwam. Daar kom ik nu zo’n anderhalf jaar en daar heb ik eigenlijk pas ontdekt dat ik nooit heb leren praten over… wat dan ook. Dat ik altijd angstig ben in contact met anderen, dat ik heel negatief denk over mezelf. Dat ik alleen sta in het leven (ondanks de sociale omgeving die er wel is voor mij). En dat is veel om over jezelf te weten te komen en te verwerken.
Ik ben heel trouw in mijn therapieafspraken, maar ik heb vaak het gevoel niet te weten wat ik moet doen, waar ik over moet praten, wat er verwacht wordt. En ik praat wel en ik zit het wel uit, maar ik ben niet in staat om over te brengen wat er met mij gebeurt, wat ik voel, wat ik denk. En hij is niet in staat om het te voelen, te begrijpen. Ik ga na die sessie dan weg en ben daarna intens verdrietig, boos, machteloos, omdat ik weer niet… , omdat ik geen verbintenis voel.
Soms denk ik: kon ik dat daar maar laten zien, in die therapieruimte. Kon ik maar gewoon een potje huilen, of zoiets. Maar het gaat op de een of andere manier gewoon niet. Het gaat alleen als ik alleen ben, stiekem.
Ik weet wel wat ik wil. Meer openheid, meer innerlijke vrijheid, minder schaamte en angst, meer verbondenheid.
En ik heb wel hoop dat ik daar ooit kom en daarom blijf ik naar die therapie gaan, hoe klote het ook is. Maar de pijn van tegenover iemand zitten en je zo ver verwijderd voelen, is bijna niet te dragen. Ik vraag me dan af, wordt het ooit beter? Makkelijker? Of is dit wat er is?
Therapieverhalen 
23 mei 2014 bij 13:45
Hoi Ybe,
Wilde je nog even laten weten hoe het is afgelopen.
Ik heb in ieder geval niet opgegeven, maar ik heb het mijn therapeut voorgelegd. Hij was verbaasd en reageerde een beetje bozig en zei dat hij wel het gevoel heeft dat er contact en binding is tussen ons (we zijn tenslotte al anderhalf jaar bezig en in die tijd heb ik best veel verteld aan hem (alleen dan losgekoppeld van wat ik voel)). Hij duidde wat ik probeerde uit te leggen als een soort van weerstand tegen de therapie (dat snap ik ook, want ik heb wel vaker gezegd dat ik wilde stoppen). Toen moest ik bijna huilen, omdat ik me opnieuw niet begrepen voelde en ik zei met tranen dat ik dit niet wilde bespreken omdat ik stoppen wil, maar juist om door te kunnen gaan. En toen hij dat zag en hoorde, leek er wel iets te klikken bij hem en hij heeft daarna geprobeerd om te luisteren naar mij en stil te zijn. En ik heb geprobeerd om over te brengen wat ik voel. En het was buitengewoon moeizaam, met veel stiltes en geaarzel en gezoek naar woorden. Het is alsof ik een woestijn oversteken moet. Maar er is een nieuw begin, zo voelt het.
Dank je wel dat je me het zetje hebt gegeven om dit te kunnen vertellen.
Groetjes Marjan
23 mei 2014 bij 13:48
Goed van je, Marjan 🙂
14 mei 2014 bij 16:18
Hey Marjan,
Dankjewel voor je verhaal.
Het klinkt alsof het tussen jou en je therapeut niet ‘klikt’.
De verbinding tussen therapeut en cliënt is nochtans essentieel in het helingsproces.
Hebben jullie het er wel al over gehad, dat je je zelfs tijdens de therapiesessies alleen voelt, opgesloten in je jezelf?
Anders is veranderen van therapeut echt wel een optie.
Groeten, Ybe