Blog van psychotherapeute Ybe Casteleyn
Verhaal ingestuurd door Sara, 34 jaar
Toen ik vier jaar oud was verloor ik mijn vader. Hij stierf erg jong en ik was er bij toen hij plotseling overleed. Als kind begreep ik toen niet wat er gebeurde en was ik me niet bewust van het overlijden van mijn vader.
Ik zie Renaud voor de eerste keer, samen met zijn ouders. Renaud is 17 en heeft een jaar geleden een auto-ongeval gehad. Hij was samen met zijn broer en vrienden op weg terug naar huis. Ladderzat. Niet vastgeklikt. Zijn broer, pas sinds twee weken een rijbewijs op zak, zat aan het stuur en is in slaap gevallen. Renaud is door de voorruit gekatapulteerd. Een maand in coma. Een jaar revalidatie. Zeven keer geopereerd al sindsdien. En blijvende letsels in zijn gezicht: een ingedeukte wang en een oog dat altijd traant.
Angela heeft schrik. Het is gevaarlijk wat ze doet. Twee vriendjes. Liefde en samenwonen met de ene, en verliefd zijn en bedrog met de andere.
Melanie weet niet goed hoe ze haar dochter Sara, 11 jaar, moet aanpakken. “Moet ik streng zijn, controleren, straffen indien nodig? Of juist loslaten, vertrouwen hebben? En wat als mijn vertrouwen beschaamd wordt? Moet ik dan boos worden? En zal Sara dan niet ook boos worden, en loopt dan niet alles gauw uit de hand? Stel dat het misloopt, dat het op de één of andere manier écht fout gaat, dat Sara foute vrienden krijgt bijvoorbeeld, of aan de drugs gaat, of wegloopt en god weet waar belandt?” Melanie spreekt met schrille stem, haar blik schiet alle kanten op. Ze is duidelijk in paniek als ze aan de puberteit van haar dochter denkt. Van waar zoveel angst?
Irene is naar hier gekomen omdat ze wil weten waarom ze steeds weer dezelfde verschrikkelijke nachtmerrie heeft: haar man Robbie die sterft. Waarom is ze zo snel overdreven ongerust als Robbie eens laat is? Haar angst Robbie te verliezen is zo groot dat ze er dagelijks over piekert, alle mogelijke rampscenario’s incluis…
Jutta is 10. Sinds ze drie weken geleden naar een horrorfilm gekeken heeft, heeft ze schrik. Ze durft niet meer alleen naar haar kamer. Ze kan niet meer alleen in slaap vallen ’s avonds. Dat komt omdat, zoals ze zelf zegt, die vreselijke film nu in haar hoofd zit. “Ik weet wel dat die film in de televisie zit, en dat de moordenaar een acteur is en dus eigenlijk niet bestaat, maar het voelt niet zo. Als ik in mijn kamer ben, denk ik aan de film en dan is het alsof die moordenaar in ons huis rondsluipt … hij verstopt zich op zolder denk ik dan, en de zolderdeur is in mijn kamer … en hij kan dus zo mijn kamer in … hij staat al achter de deur denk ik dan verder … en dan ben ik heel bang en ga zo plat als ik kan onder mijn deken liggen zodat hij mij niet ziet liggen …”
Lise is 15. Sinds kort heeft ze aanvallen van hyperventilatie: het begint met felle hoofdpijn, buikpijn, daar komt dan ademnood bij, haar handen beginnen te beven, ze krijgt knikkende knieën, en tenslotte valt ze flauw. “Het gebeurt zowel thuis als op school. Telkens als ik ‘stress’ heb: een discussie met mama, een toets, een opmerking van de juf, ruzie met een vriendin…”
Sandrine is 12. In twee weken vertrekt ze voor het eerst op schoolreis. Tenminste als ze tegen dan alleen durft slapen. Sinds enkele jaren slaapt Sandrine weer mee op de kamer van haar ouders. Niet omdat ze dat zo graag wil, maar omdat ze paniekaanvallen krijgt als ze alleen in haar kamer de slaap probeert te vatten: ze moet onbedaarlijk wenen, ze begint te trillen en te beven – het houdt pas op als ze weer naar de ouderlijke slaapkamer mag.
Werken met kinderen is soms net magie …
Bestel hier jouw exemplaar
Geen rem op je stem
Blog van psychotherapeute Ybe Casteleyn
Etre parent est un art qui se cultive !
Therapieverhalen 