Abou is 27 en komt uit Guinée. Hij is gevlucht omdat homosexualiteit in zijn land een misdaad is. Homosexuelen worden er opgesloten, gemarteld en vermoord. Ook Abou en zijn vriend Majid zijn op een dag ‘betrapt’ en naar de gevangenis afgevoerd. Omdat ze wisten dat hun leven in gevaar was, zijn ze ’s nachts gevlucht. Tijdens deze vlucht is Majid gestruikeld. De politie heeft hem ingehaald en terug meegenomen. De dag erop is Majid gestenigd. Abou is blijven lopen, hij is wel ontsnapt. Hij zit nu, maanden later, tegenover mij. Zijn gezicht is asgrauw, en zijn ogen zijn zwart van verdriet. Abou zegt dat hij niet kan slapen. Omdat hij almaar aan Majid denkt, en aan hoe Majid gestorven is.
Archive for the 'Asielzoekers' Category
Abou en Majid
4 februari 2014Mamouna
6 september 2013Mamouna is minderjarig en komt uit Guinée. Ze is helemaal alleen hier in ons land. Het is de tweede keer dat ze op afspraak komt. De tweede keer ook dat ze probeert haar verhaal te vertellen. Het is moeilijk, zegt ze. Het doet zoveel pijn. Zoveel dat ik het niet kan zeggen, dat ik nog nooit aan iemand heb kunnen zeggen wat er is gebeurd. Maar het moet eruit. Ik hoop dat als ik het zeg, het beter met me gaat. Mamouna slikt en begint te vertellen.
Michel, terug naar Mali
11 mei 2013Michel is blij, heel blij. Hij kan terug naar zijn land, zegt hij, naar Mali. Hij vertrekt volgende week. Hij kan bijna niet wachten tot het zover is. Zijn dorp is bevrijd door de Fransen. Eindelijk.
Estelle: 17 en op de vlucht
9 april 2013Estelle is 17 en komt uit Congo. Ze zit altijd een beetje schuin op haar stoel, haar lege blik op de witte muur gericht. Alsof ze nog steeds in het buitentoilet van haar dorp zit. De plek van waaruit ze alles heeft zien gebeuren. Vandaar heeft ze gezien hoe haar vader samen met andere mannen werd afgevoerd in de laadbak van een pick-up. Vandaar heeft ze gezien hoe haar moeder en broers en zusjes wegvluchtten, het dorp uit, lopend voor hun leven. Hebben ze het gehaald? Of hebben de M23-soldaten hen gezien, ingehaald, vermoord, afgemaakt – zoals de andere vrouwen en kinderen uit het dorp. Haar tante, haar neefje van twee, haar vriendinnetje en alle anderen … ze zijn voor haar ogen afgeslacht. Alleen Estelle is ontsnapt, per ongeluk, omdat ze op de wc zat.
Een gebed voor de kinderen
5 oktober 2012Salwa jammert. Ze is met vaste stem aan haar verhaal begonnen, maar naarmate ze vordert begint ze te wenen, en slaat het vertellen om in gejammer. Salwa’s levensverhaal is dan ook één grote aaneenschakeling van vreselijke gebeurtenissen.
Gzifa – de waarheid maakt vrij
15 augustus 2012Gzifa is acht maanden zwanger van haar eerste kind. Haar man, de papa van de op komst zijnde baby, is vorig jaar omgekomen in een auto-ongeval in Ghana. Na de dood van haar man, werd Gzifa door haar schoonvader opgeëist. En verkracht. Gzifa weent en zegt dat ze nog steeds niet kan geloven dat de man die haar verkracht heeft, haar schoonvader is, de grootvader van de baby in haar buik.
Amadou mag blijven
16 juli 2012Amadou* lacht en haalt een envelop boven. “Doe open”, zegt hij. Ik haal de brief uit de envelop. Afzender Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen. Ik begin te lezen wat er staat, maar Amadou is me voor: “Ik mag blijven”, zegt hij, “Het is mijn verblijfsvergunning. Ik mag in België blijven. Is dat niet fantastisch?”
De haat in Amadou’s hoofd
29 mei 2012Amadou is 21 en komt uit Guinee. Zijn parcours: naar een politieke manifestatie gegaan, daar gearresteerd, een paar dagen gevangenis, vrij, toch nog eens naar een politieke meeting, ’s ochtends vroeg uit bed gehaald, bewusteloos geslagen, weer gevangenis, langer deze keer, met meer slagen, honger en vernederingen. Angst. Veel angst. Na twee maanden vrijgekocht door zijn familie en onmiddellijk op het vliegtuig gezet, richting België.
Drie vrouwen – vervolg
22 maart 2012Asielcentrum. Drie Congolese vrouwen, drie keer de derde consultatie. Eerst Reta, dan Sisen en tenslotte Makani. De sfeer is anders dan die eerste keer ruim een maand geleden. Er is meer rust en vertrouwdheid. De rauwe pijn van wat elk van deze vrouwen is overkomen hangt nog steeds in de lucht, maar er is iets bijgekomen: zij zelf. Ze zijn alle drie meer aanwezig, meer echt in gesprek met mij. Ze lijken minder opgejaagd, minder gevangen in het verleden.
Drie vrouwen
23 februari 2012Drie vrouwen. In de fleur van hun leven. Jong, mooi en zwart. En op de vlucht. Weg van de verschrikkingen. Weg van de horror en het verraad. Weg uit Congo. Hier volgt -heel kort- hun verhaal.
Stemmen in mijn hoofd
22 december 2011Désiré heeft last van stemmen in zijn hoofd. Eigenlijk maar van één stem: het stemmetje van zijn verongelukte zoontje. Zijn zoontje roept hem steeds maar, zegt dat hij wil spelen en vraagt hem uit over vanalles en nog wat. Het is een beetje alsof hij gewoon mee met Désiré in het asielcentrum rondloopt. Alsof hij niet echt, niet helemaal gestorven is, alsof hij verder leeft in Désiré’s hoofd.
Therapieverhalen 