Therapieverhalen

Hoe kan je goed voor jezelf zorgen als je dat nooit geleerd hebt? Als noch je moeder, noch je vader je geholpen hebben te ontdekken wat ‘goed voor jezelf zorgen’ betekent?

Pierre  is 39 en verslaafd aan snoep. Hij eet soms wel een kilo snoep per dag. En dat eist zijn tol : Pierre is veel en veel te dik, zijn lijf is uit zijn voegen aan het barsten en alles begint pijn te doen. Bewegen, ademen, slapen, het wordt allemaal steeds moeilijker, en voor zijn gezondheid steeds gevaarlijker.

Pierre’s snoepverslaving is begonnen in zijn jeugd. Pierre’s ouders zijn gescheiden toe hij 8 was. Het verhaal dat daarover in zijn familie rondgaat is dat het sinds Pierre’s geboorte fout zat tussen zijn ouders en dat zijn ouders niet konden samenblijven omdat moeder meer van haar zoon hield dan van haar man. Pierre’s vader geraakte na de scheiding aan lager wal – alcoholverslaving. De band tussen Pierre en zijn moeder werd na de scheiding nog hechter dan hij al was. Pierre zegt hierover: “Ik was haar één en alles, ze deed alles voor mij. Ze was een hele goede moeder, té goed eigenlijk; soms had ik het gevoel dat ik onder haar zorg bezweek, dat haar liefde me versmachtte.” “Het snoepen is na de scheiding begonnen. Als ik me niet goed voelde, als ik bijvoorbeeld een slechte dag had op school, kocht ik met mijn zakgeld snoep: ik hield en hou nog steeds ontzetttend veel van die zachte, heerlijk zoete smaak in mijn mond, het ronddraaien van een snoepje, het degusteren ervan … snoepen maakt me heel even intens gelukkig.”

Het lijkt erop dat Pierre in snoep voor het eerst een bondgenoot vond: het lekkere snoep deed hem even de situatie thuis vergeten, gaf hem even het gevoel getroost te worden. Snoepjes zuigen staat symbool voor Pierre’s kindertijd: elke keer als Pierre een snoepje kocht, gaf hij zichzelf wat elk kind van zijn ouders zou moeten krijgen: troost en geborgenheid. Door van het snoepen een verslaving te maken, brengt Pierre steeds weer in beeld dat voor hem niet goed is gezorgd. Het geluk van je moeder moeten zijn, de neergang van je vader inluiden: het zijn verantwoordelijkheden die niet bij een kind horen, die een kind ‘ziek’ maken. Het is alsof elk snoepje een statement is van de kleine, eenzame jongen die Pierre ooit was, alsof elk snoepje zegt:  “De zorg en geborgenheid die ik bij mijn mama niet vind maar haar zelf moet geven, zoek ik in snoep en daar eet ik dan zoveel van dat ik er ziek van wordt – net als mijn papa.”

Pierre en ik zullen in de sessies hard moeten werken om deze strategie die hem als kleine jongen getroost en geholpen heeft te vervangen door een strategie die van echte zorg getuigt. Daarvoor zal het nodig zijn dat hij zijn gekwetste ik, zijn ‘innerlijk kind’, leert kennen, leert troosten, leert reguleren. Om te ‘genezen’ moet Pierre van zichzelf leren houden, voor zichzelf leren zorgen, een beetje als was hij zelf de ouder die hij nooit heeft gehad.

This entry was posted on 13 december 2011 bij 13:14 and is filed under Volwassenen.

Tags: innerlijk kind, verslaving, zelfzorg