Verhaal ingestuurd door Sabine
Ik was 15 toen ik voor het eerst misbruikt werd, ik had daarvoor ook nog nooit seks gehad. Ik ben jarenlang, door twee vrienden van vrienden, misbruikt. Het was vreselijk en ik had geen idee wat ik moest doen en aan wie ik het moest vertellen.
Op school ging het slecht en al snel werd ik van havo naar mavo gezet. Ik leerde toen een meisje kennen, die bij mij in de klas zat. Al snel werden we goede vrienden en ging ik ook met haar vrienden om. We hadden de tijd van ons leven en al snel kwam ik te weten dat haar vrienden drugs gebruikten. Ze gebruikten speed om lekker lang op te blijven en te feesten. Ik was erg benieuwd hiernaar en vroeg aan haar of ik het ook mocht proberen, dat was de eerste keer dat ik speed op had.
Twee jaar later gebruikten mijn vriendin en ik nog steeds speed en we vonden het allemaal wel prima, tot dat ze een vriend kreeg die niets van drugs afwist. Hij kwam erachter dat wij drugs gebruikten en wilde dat ze niet meer met mij omging. Ze koos voor haar vriend en ik werd gedumpt. Haar drugsvrienden werden mijn drugsvrienden en ik ging steeds meer speed snuiven. Ondertussen zat ik op een mbo school en deed de opleiding onderwijsassistent, ik snoof nog steeds en het misbruik ging ook nog steeds door.
Ik wilde ontsnappen aan de echte wereld en daarom gebruikte ik zoveel drugs, ik gebruikte het zelfs onder schooltijd. Ik ging snel naar het toilet, legde een lijn neer en snoof het op. Ik wist niet dat mijn leven aan het veranderen was, dat ik verkeerde keuzes nam.
Mijn ouders wisten niet wat ze met mij aanmoesten en waarom ik ’s avonds altijd weg was. Ik was inmiddels 18, besloot om te stoppen met mijn opleiding en fulltime te gaan werken. Als ik niet hoefde te werken, was ik bij mijn drugsvrienden en kwam ik pas de volgende ochtend weer thuis terwijl mijn ouders zich erg zorgen over mij maakten.
Het maakte me allemaal helemaal niets uit, ik dacht dat ik alles kon maken.
In dat zelfde jaar kreeg ik een vriend, hij was de enige aan wie ik heb verteld dat ik werd misbruikt. Hij kon het alleen niet aan, alle dingen die ik aan hem vertelde, en hij maakte het uit. Ik was er kapot van en ging nog meer gebruiken. Zo erg dat mijn ouders mij op een gegeven moment het huis uit wilde zetten.
Elke dag voelde ik me verdrietig en bleef ik maar snuiven.
Een jaar later, ik was toen 19, kwam ik bij mijn drugsvrienden en zag daar een jongen zitten en we maakte een praatje. Mijn ouders waren twee weken op vakantie, dus besloot ik een paar van die vrienden, waaronder die jongen, mee te vragen naar mijn huis. In die weken hebben we elkaar beter leren kennen en hij vroeg mij op een geven moment:
“Je wordt uitgenodigd voor de begrafenis van een vriend, je komt aan op de begrafenis en ziet dat niet jouw vriend, maar jij in de kist ligt. Wat wil je dat je ouders en vrienden over jou zeggen?”
Ik brak meteen toen hij die vraag stelde, ik huilde en zei dat ik zo graag zou willen dat mijn ouders trots op mij zouden zijn. Hij troostte me en zei dat we dan moesten stoppen met speed snuiven, al is het maar alleen nog in de weekenden en niet doordeweeks. Een paar maanden later kregen we een relatie en gebruikten nog steeds. We zaten een keer aan het water op een bankje en wilde een lijn gaan snuiven, mijn vriend zei dat we snel moesten gaan stoppen en ik was het daarmee eens. Hij zei: “Dan is het nu het moment” en hij gooide alles in het water.
Vanaf dat moment hebben we nooit meer iets gebruikt en we zijn er trots op! We gaan niet meer met die mensen om en we missen ze ook niet. In mijn leven gaat het nu een stuk beter, ik ben op de goede weg. Mijn ouders kunnen mij weer vertrouwen en ik hou enorm veel van ze. Ik ben het leven gaan waarderen en zit beter in mijn vel.
Het misbruik is doorgegaan tot mijn 19e. Ik heb toen aangifte gedaan en een paar van hun zitten nu in de gevangenis.
Ik praat met een psycholoog en die heeft me enorm geholpen en ik vind het fijn dat ik het met haar overal over kan hebben. Ik vind het verschrikkelijk om over het misbruik te praten, maar met kleine stapjes komt het. Als ik er klaar voor ben ga ik EMDR therapie volgen. Ik ben inmiddels 20 en ben nog steeds samen met mijn vriend. Hij staat altijd voor me klaar en weet wat mij is overkomen. Ik heb het nog nooit tot in de details aan hem verteld, maar dat vind hij niet erg. Hij zegt dat als de tijd er rijp voor is, ik dat dan wel vertel en anders dan is het niet erg.
Ik ben blij dat ik niet meer aan de drugs zit en die drugsgroep niet meer zie, ik mis ze ook totaal niet. Want het waren helemaal geen echte vrienden, het ging ze alleen maar om de drugs.
Therapieverhalen 
7 mei 2014 bij 07:20
Dag Sabine,
Dankjewel dat je je verhaal met ons deelt.
Het getuigt van grote moed, en het is mooi om lezen dat je je zelf hebt kunnen redden van de drugs en foute vrienden. Je hebt diep vanbinnen een stevige portie innerlijke kracht zitten.
Ik wens je alle goeds toe,
Ybe