Therapieverhalen

Het “Still face experiment” geeft een idee hoe belangrijk authentiek, menselijk contact tussen moeder en kind is. In het experiment gaat een moeder heel even uit contact met haar baby … wat volgt is grote verwarring, woede, verdriet en hopeloosheid bij de baby. In het experiment duurt het ‘uit contact zijn’ niet langer dan één minuut, en daarna doet de moeder er alles aan om de baby weer aan te halen en een goed gevoel te geven.

Na het bekijken van deze video vraag je je af wat er in kinderen omgaat die een mama hebben die niet echt aanwezig is, of niet genoeg bezig is met haar kind, weinig contact maakt, niet voldoende gefocust is op het begrijpen van en stillen van de behoeften van haar kind. Een mama met een postnatale depressie, een mama met een burn-out, een depressieve mama, een zieke mama, een boze mama, een mishandelende mama. Of geen mama. Of eerst wel een mama en dan plots geen mama meer. Er zijn veel scenario’s mogelijk waarin kinderen tekort komen – op fysiek en/of emotioneel vlak.

De kwaliteit van de ‘eerste’ belangrijke relatie in onze kindertijd, meestal die met de moeder, is zo belangrijk omdat zij voor een groot deel bepaalt hoe wij in het leven staan:

1) Hoe we ons diep vanbinnen voelen, ons gevoel van zelfwaarde: een kind dat zich niet begrepen en geliefd voelt, ontwikkelt weinig eigenwaarde, kan niet van zichzelf houden. Hoe zou het dat ook voor elkaar moeten krijgen – zo helemaal zonder voorbeeld, zonder een mama die toont hoe dat moet? Zo’n kind denkt als vanzelf dat het niet de moeite waard is.

2) Wat we in relaties als ‘normaal’ beschouwen, onze ‘relatiemodus‘: hebben we veel of juist weinig vertrouwen in andere mensen, vinden we makkelijk een evenwicht tussen geven en ontvangen? Schatten we de kans groot of klein in dat er aan onze behoeften tegemoet gekomen wordt, dat we geliefd en verzorgd worden als we dat nodig hebben?

Wat we als kind ervaren, nestelt zich in ons als een gewoonte, een verwachtingspatroon waarvan we ons nauwelijks bewust zijn – maar dat wel ons denken, voelen en doen bepaalt. Het is voor velen een lange weg om los te komen van wat zich automatisch in ons genesteld heeft. Therapie helpt om jezelf net in die onbewuste stukken beter te leren kennen, en zo een eerste stap richting verandering te kunnen zetten – op weg naar de persoon die je wil zijn, en diep vanbinnen misschien wel altijd al was.

This entry was posted on 4 april 2012 bij 11:26 and is filed under Kinderen.

Tags: hechting, zelfwaarde