“Dag mevrouw, mijn naam is Annie en ik bel voor een vriendin. Mijn vriendin heeft een vriend en die slaat haar. Soms. Wat moet ze doen? Ik bedoel: hoe kan ze weten of het zo erg is dat ze moet weggaan van hem? Of kan ze toch blijven misschien? Wat zou U mijn vriendin aanraden?” Deze vraag komt wel vaker via ‘een vriendin’, of anoniem per mail. En ik antwoord altijd – omdat partnergeweld gevaarlijk is, levensgevaarlijk*.
Stel je hebt een nieuwe relatie en jullie wonen sinds kort samen. Onlangs hebben jullie je eerste grote ruzie gehad. Er zijn harde woorden gevallen, aan beide kanten. Jullie hebben elkaar verwijten gemaakt. Tegen elkaar geschreeuwd. En op een bepaald moment heeft hij je een duw gegeven, of een slag in je gezicht, of je zo bedreigd dat je nu erg veel schrik hebt van hem, niet meer weet of je nog wel veilig bent bij hem… Wat moet je doen? Wat is een gezonde reactie?
1. Wat je zeker moet doen:
Hem op zijn plaats zetten en eisen dat hij hulp zoekt: op therapie gaan, een cursus aggressiebeheersing volgen…
Het is van het allergrootste belang dat voor jullie allebei duidelijk is dat fysiek geweld niet kan, nooit kan, altijd een brug te ver is. Er is op zich niets mis met boos zijn, woedend zijn, agressie voelen, maar agressief doen, een agressieve daad stellen, iemand pijn doen – dat kan niet, dat is een misdrijf.
Wie agressie voelt, beslist zelf wat hij daarmee doet: gaan lopen, (terug)roepen, slaan… Wie geweld pleegt, is daar dus enkel en alleen zelf verantwoordelijk voor. Wie dat niet inziet, heeft een probleem. En zijn partner ook: je bent niet veilig meer.
2. Hoe afchecken of er meer nodig is?
Kunnen jullie met elkaar spreken over wat is gebeurd? Heeft hij zich oprecht verontschuldigd of minimaliseert hij het? Beschuldigt hij jou, zegt hij dat jij bent begonnen of niet kon stoppen met… en hij daardoor…? Is hij beschaamd, heeft hij spijt? Of vindt hij dat jij het uitgelokt hebt? Begrijpt hij wat jij voelt, je bezorgdheid, je angst? Of vindt hij dat je overdrijft, dat je het maar snel moet vergeten, doen alsof het niet is gebeurd? Behandelt hij je met respect? Vindt hij jou als persoon de moeite waard? Apprecieert hij jou? Of heeft hij veel en vaak kritiek op jou, zoveel dat je eigenwaarde eronder lijdt? Is hij jaloers? Vertrouwt hij jou? Mag je de vrienden en vriendinnen hebben die je wil, mag je je tijd zelf invullen? Hoe vaak hoor je de woorden moeten en niet mogen?
Hoe meer van de volgende karaktertrekken je partner vertoont, hoe groter de kans dat het geweld zich herhaalt, structureel wordt.
1) voelt zich weinig of niet verantwoordelijk voor de feiten
2) heeft weinig of geen schuldgevoelens
3) toont weinig empathie
4) onvolwassen gedrag
5) onzekerheid, lage zelfwaarde – vaak verstopt achter angstig, jaloers gedrag en/of dominant, egoïstisch gedrag
6) verdraagt geen kritiek en/of frustratie
7) heeft wel veel kritiek op jou
Als je je partner herkent in bovenstaand lijstje, is de kans klein dat hij spontaan verandert, of jij hem tot inzicht kan brengen. Om ingebakken karaktereigenschappen te veranderen is echt veel meer nodig dan een snel gegeven belofte, of een paar gesprekken bij een therapeut. Vaak is een gerechtelijke veroordeling (ik heb echt een misdrijf begaan) en verplichte langdurige groepstherapie (ook mannen zoals ik vinden dat er met mij wat scheelt) en individuele therapie (ik wil zelf werken aan verandering in mij) nodig om van de dader een andere man, een betere mens te maken.
3. Ga ook zelf op zoek naar ondersteuning.
Neem jezelf serieus. Je ongerustheid, je angst. Laat je helpen. Leer beter voor jezelf zorgen, voor jezelf opkomen en je eigenwaarde hoog houden. Daar en nergens anders ligt de sleutel voor een gelukkig leven – inclusief een stevig partnerschap.
*Vergeet niet: van alle vrouwen die vermoord worden, wordt de helft door hun partner of ex-partner vermoord. Hulplijn 1712 Crisiskaart-stop-partnergeweld Algemene info
Therapieverhalen 
4 oktober 2018 bij 09:25
Beste allemaal
Ik ben een meisje van 22 jaar en ben 1 jaar en 7 maanden samen met mijn vriend. Alles ging goed tot hij mij op een avond aan mijn haar meesleurde omdat een jongen een gewone normale sms naar mij had gestuurd. Dit werd steeds erger. Hij duwde me met mijn hoofd tegen de muur en een aantal maanden geleden heeft hij mij voor het eerste echt geslagen, geschopt, spullen naar men hoofd gegooid en half gewurgd. Een paar weken geleden gebeurde dit opnieuw en was ik vastberaden niet meer terug te gaan omdat het bleef gebeuren. Toch ben ik met mijn domme hoofd teruggegaan en vanmorgen toen ik een kopje koffie voor hem wilde maken was het niet naar zijn goesting en herhaalde alles zich… wurgen, schoppen, boksen, slaan,….. ik weet niet meee wat ik moet doen. Ik ben jong en zou gelukkig moeten zijn en dat is allesbehalve wat ik ben maar ik hou wel van hem en kan niet zomaar weggaan… mijn vrienden en familie zeggen al lang dat ik bij hem moet weggaan maar ik kan/durf de stap niet zetten
4 oktober 2018 bij 10:10
Dag meisje van 22 jaar, zoek alsjeblief hulp, je moet weg, dit is een gevaarlijke situatie! Blijven is jezelf in gevaar brengen, houden van biedt helaas geen enkele bescherming voor agressie, wel integendeel. Vraag hulp aan je familie en vrienden, ga naar het CAW, naar de politie, … maar blijf geen dag langer! Je mag me bellen als je wil, 0498 788460. Ybe
6 november 2017 bij 21:49
Aan iedereen die ik hiermee kan bereiken :
Ik ben nu 31 jaar en ben 9 jaar samen geweest met mijn vriend. Sinds 9 maanden zijn wij uit elkaar, nadat hij mij op een nacht, bij thuiskomst in elkaar geslagen heeft. Hij sleurde me het hele huis door bij mijn haar. Duwde en schopte me, sloeg me. Gooide van alles op me kapot, mijn laptop, de microgolfoven, een wasrek, een kajak, …
Ik probeerde te vluchten via de voordeur, hij trok me terug, deed de deur op slot en deed verder.
Onze zoon van 4 jaar lag boven te slapen.
Die stond opeens te kijken naar dit alles… hij huilde, was heel angstig, wist niet wat hij zag. Ik keek in zijn gezichtje terwijl ik in elkaar gedeukt in een hoek zat.
Uiteindelijk kon ik het huis uitvluchten, mijn vriend achtervolgde me in de straat, duwde me neer, schopte me.
Ik beplaste mezelf uit angst. De buren belden de politie, namen mij en mijn zoontje mee.
Sindsdien ben ik niet meer teruggegaan.
Ik had dood kunnen zijn en ben nog steeds onder de indruk van dit voorval.
Neem het op voor je eigen leven, het kan je dood worden, denk aan de toekomst van je kinderen…!!
1 keer zo een voorval is er 1 te veel.
Mijn partner had al sinds ik hem leerde kennen een alcoholprobleem, dagelijks had hij dit nodig. Telkens beloofde hij daar iets aan te doen, “na de zomer”, “tijdens je zwangerschap”, “na de geboorte”, …. niets kwam ervan.
Ik sprak hem er meermaals over aan, kon hem niet helpen en hij zichzelf niet. De laatste maanden begon hij ook nog weed te roken…. er zat iedere avond een stoned persoon bij mij en mijn zoontje. Kort nadien sloeg hij me, hij zei, toen ik hem zag samen met de politie om spullen op te halen, dat hij zichzelf niet was. In de jaren hiervoor had hij me al een paar keer geduwd.
Ik dacht er voor dit voorval ook veel over na weg te gaan, deed het niet, want wou mijn gezin niet uit elkaar halen, dacht dat het wel zou goed komen, wou hem helpen, kon nergens heen, financieel, stap niet durven zetten enz.
Ik kan alleen meer benadrukken dat hoe meer ik er uiteindelijk over durfde te praten met anderen, hoe zekerder ik werd van mezelf dat weggaan de beste optie was, helaas sloeg hij me eerst verrot en heeft mijn lieve zoon, toen nog geen 4 jaar, dit allemaal gezien.
Kies voor je eigen geluk.
7 november 2017 bij 11:01
Dankje, echt een heel groot dankjewel voor het delen van je verhaal. Ybe
5 maart 2017 bij 14:54
Zucht, dat ik hier terecht kom?!
Ik ben nu 40 en leerde 3 jaar geleden de man van mijn leven kennen. Zo mooi, onbeschrijflijk! Na een half jaar ontdekte ik dat hij soms oncontroleerbare uitbarstingen kon krijgen, zeer bot en agressief kon reageren. Aanvankelijk schrok ik daar erg van, maar je denkt dan, ‘Och, iedereen heeft wel zijn kantjes zeker?’ Hij excuseerde zich ook telkens heel uitgebreid. Over de jaren heen merk ik dat die uitbarstingen, die zich in het begin enkel verbaal en in lichaamstaal vertaalden, steeds erger worden. Het ging over in met de deuren gooien, dingen kapot slaan, met de gsm gooien, tassen, glazen,… Vervolgens gingen we over op ‘emotionele verkrachting’, zo noemt hij het trouwens zelf (van mij naar hem toe). Als ik even een andere mening heb en daarvoor opkom, dan ben ik vastgeroest, valt er met mij niet te praten en ben ik niet in staat om te communiceren. Als ik doorga en mijn mening niet loslaat, wat boos word en een beetje cru mijn mening herformuleer, dan heb ik hem emotioneel verkracht en mag ik op zijn minst hetzelfde terugverwachten. Zo snel ik kan raap ik mezelf weer bij elkaar en probeer ik met man en macht een zinvol gesprek op te starten, maar daar slaag ik niet in. Mij pijn doen met zijn woorden is het enige wat er dan op het menu staat. En telkens ik hem confronteer krijg ik ‘nanananana!’ en maak ik hem enkel maar meer en meer woedend. Zelfs meegaan in zijn gedachten helpt dan niet meer, want dat is ook weer fout. Soms lijkt het of de ruzie zelf de enige drijfveer is.
De laatste tijd doet hij me ook fysiek pijn. Hij grijpt me bij de polsen en knijpt dan zo hard dat ik het dagen mag voelen. Hij smijt me tegen de grond. Hij slaat me een blauw oog. Hij houdt soms een glas in de lucht om mijn richting uit te gooien, maar daar is hij voorlopig nog niet toe gekomen.
Als we de dag nadien na heel wat aandringen van mijn kant komen tot een gesprek, mag ik horen hoe ik hem neerhaal. Hoe ik hem kwets, hoe ik hem pijn doe, hoe het bij hem paars ziet vanbinnen en dat dat de enige reden is waarom mijn oog paars staat. Het enige wat ik dan kan doen is kruipen, mij verontschuldigen, zeggen dat wat ik gezegd heb (en ik geef toe, dat is ook niet altijd mooi) fout was. Vervolgens komt hij voor me staan als is hij de God van de bliksem en kijkt hij me aan alsof hij over mij heerst. Ik wil daar tegenin gaan, maar weet dat als ik dat doe, we geen oplossing hebben. Dus ik kruip en maak me klein. Dan wordt het weer rustig, krijg ik een dikke knuffel en zegt hij dat dit niet meer mag gebeuren. We kunnen dan weer even verder met ons gezin en onze dromen,… maar voor hoelang???
Wat me het meest verontrust is dat hij er zo licht over gaat. Hij zegt wel dat hij zich schaamt over mijn blauwe plekken maar het moeten dan ook echt wel zichtbare plekken zijn, want een pijnlijke pols deert hem minder.
Ok, je kan boos worden en dingen doen die je niet wil doen, maar als je dan zegt ‘Ik heb jou niet geslagen, ik heb je gewoon iets doen inzien.’ of ‘Jij bent blijkbaar iemand waarbij je zover moet gaan om je tot je verstand te krijgen.’ dan denk ik ‘Oei, dit zit toch niet goed? Dit klopt toch niet?’ Ergens kan ik niet geloven dat ik geconfronteerd word met iets waar ik wel al van gehoord heb, maar nooit gedacht had dat ik ermee te maken zou krijgen. Ik denk dat ik in een soort van ontkenningsfase zit, niet geloven dat dit zal verergeren of aanhouden. Hopen dat het maar een fase is en dat ik misschien wat meer mijn best moet doen om zulke situaties te vermijden.
Ik zet dit even hier neer omdat ik er met niemand over praat. Als ik dat doe, dan zet ik hem ECHT wel in een negatief daglicht. Eéntje van een soort die weinigen willen of kunnen begrijpen, en dat wil ik hem niet aandoen. Ik denk ook niet dat het de situatie zal verbeteren. Dus blijf ik binnen en uit het zich tot het paars weer weg is. Zeg ik tegen de kinderen dat mama weer maar eens tegen de deur gelopen is. Zucht, ik hoop dat dit ooit over gaat!
5 maart 2017 bij 15:41
Marleen,
dit gaat niet over, niet op die manier, echt niet. Je man ziet niet in dat fout handelen = fout handelen, geeft jouw de schuld, vernedert je, doet je pijn. Bevrijd jezelf uit deze relatie. Hij zal het niet doen. Hoop niet op een samen dat geen samen is. Je man is ziek – te ziek om gezond in een relatie te staan.Je moet uit de relatie stappen. Uit zelfrespect en ook voor de kinderen. Zoek hulp als je het niet alleen kan. Laat het niet nog verder komen.
Ybe
5 februari 2017 bij 18:36
Hallo,
Ik wil ook even mijn verhaal kwijt.
Ik ben al 14 jaar samen met mijn man, waarvan 5 jaar getrouwd.
We hebben een dochter van bijna 4 jaar oud waar we beide super blij mee zijn.
Er is echter 1 probleem en dat is dat mijn man mij lichamelijk en geestelijk mishandelt.
We hebben vaak ruzie zeker wel wekelijks en als hij een rot week heeft dan uiteraard vaker.
Hij noemt me altijd zeehond en noem maar op van die dingen.
Bij het slaan is het vreselijk: als ik me niet als een balletje oprol blijft hij maar slaan.
Ik durf er echter met niemand over te praten omdat ik bang ben voor de reacties.
Pas geleden reed mijn beste vriendin met mij mee naar huis en ik was iets later dan ik had gezegd thuis en ja hoor meneer belde al.
Waar ben je … wijf dus ik zeg er zit iemand naast me dus hij hing op. Mijn vriendin heeft zich rot geschrokken omdat zij dit nog niet van hem had meegemaakt omdat we vaak afspreken als hij werken is.
Altijd als we ergens heen gaan maakt hij in de auto al ruzie en als we dan eenmaal zijn waar we moeten zijn zijn we vaak zo weer thuis en dat is dan mijn schuld.
Ik heb er weleens over gedacht om weg te gaan maar ik ben bang. Bang voor wat hij zal doen.
Mijn familie moet hij niet en hij komt er ook nooit.
Ik weet dat ik bij hem weg moet want ik heb ook nog een kind thuis lopen waar hij dan tegen zegt dat ze mij maar hoer moet noemen of nog veel erger.
Dit is mijn verhaal.
6 februari 2017 bij 18:32
Dag Ilona,
De angst die je ervan weerhoudt weg te gaan zal je niet helpen. Ook in je relatie zal het van kwaad naar erger gaan. Raap je moed bij elkaar, zoek hulp en ga weg. Voor jezelf, en voor je dochter. Laat je helpen. Je staat er echt niet alleen voor. Veel vrouwen zijn je voorgegaan en zijn blij nu dat ze een nieuw leven begonnen zijn. Niemand verdient het om de boksbal van een ander te zijn, en geen kind verdient het om te moeten toekijken. Doe wat je moet doen: weggaan. Nu. Groeten, Ybe
18 januari 2017 bij 20:40
Goedenavond,
Wij zijn nu 2 maanden getrouwd en mijn man krijgt bij de kleinste dingen woede uitbarstingen. Er zat bijvoorbeeld kip in de oven die liet ik vallen en het kwam tegen mijn been aan, door de pijn moest ik gillen en hij begon me uit te schelden en woedend te zeggen dat het over was dat we uit elkaar gaan. Daarnaast moet ik alles doen wat hij zegt en wordt hij heel boos als het huis niet schoon is… Ik kan het niet aan naast mijn fulltime baan… Ook heeft hij geen respect voor mijn ouders, we hebben daar vaak ruzie over. Ik moet alles doen voor zijn familie maar hij komt nooit over de vloer bij mijn ouders. Hij heeft een keer gezegd dat hij in therapie wil maar het komt er nooit van. Ik maak nu elke week zijn woede uitbarstingen mee en de deur heeft hij ook al een keer ingeslagen…
19 januari 2017 bij 07:14
Dag anoniem,
Ga alsjeblieft weg bij deze man. Hij is gevaarlijk. Zijn woede zal niet vanzelf overgaan, en jij bent degene waar hij zich op afreageert. Als je niet wil scheiden moet je eisen dat hij een agressiebeheersingscursus volgt en in therapie gaat. De tijd dat dat duurt woon je best apart.
Groeten, Ybe
19 januari 2017 bij 11:55
Wauw super bedankt!
29 september 2016 bij 07:02
Hallo,
Ik zou ook graag advies willen. Ik ben nu 2 jaar samen met mijn vriend en we zijn (waren) dolgelukkig. We wonen samen, hebben een goede baan dus we kunnen doen wat we willen en we houden veel van elkaar. Onlangs zijn we nog op vakantie geweest wat heerlijk was, daarna wisten we het zeker, we willen een huisdier, trouwen, kinderen, altijd bij elkaar blijven.
Gisteravond kregen we echter ruzie om iets onbenulligs wat tot erg uitliep. Ik begon hem af te katten en hij mij, vervolgens schold hij me uit. Ik heb hem al meerdere malen gezegd dat ik het niet accepteer als hij mij uitscheld, dat weet hij. Hij heeft ook eerder gezegd dat als hij ruzie maakt hij dat op een vuile manier doet. Hij weet dat ik niet uitgescholden wil worden dus doet hij het juist (ikzelf heb daar ook af en toe een handje van). Ik heb dat nu ook gezegd en gemeld dat hij de volgende keer echt een klap krijgt. Daarop antwoordde hij dat ik er dan 6 zou terugkrijgen en schold me weer uit. Ik werd er zo woedend om dat ik naar hem ben toe gelopen met de vraag wat zei je?! Hij zei ja wat?! kom dan. Ik heb hem daarna een klap gegeven. Hij botste met zijn borst tegen me op en duwde half waarop ik hem nog een hardere klap tegen zijn borst gaf, hierop gaf hij mij een klap tegen mijn hoofd. Ik ben daarna weggelopen en ik heb gezegd dat hij zijn spullen kan pakken. Direct daarna had hij natuurlijk spijt en sorry en kwamen eigenlijk alle verhalen dit ik op verschillende forums gelezen heb. Ik ben in een andere kamer gaan zitten en ik hoorde hem tekeer gaan tegen zichzelf (l*l, waarom doe je dit nou, je bent zo dom, waarom verpest je altijd alles, waarom doe je dit, hou je toch in, alles is weer stuk door jou etc). Ik heb er niet op gereageerd. Later kwam hij vragen of hij alsjeblieft mocht praten, huilen, zo een spijt , hij wil alles doen om het goed te maken. In therapie, cursus, samen naar iemand toe. Na eerdere ruzies heeft hij ook een keer gezegd dat hij met iemand zou gaan praten, dit heeft hij ook gedaan en het effect is dubbel zo goed geworden. Ik weet het echter allemaal niet want ik vind dat hij nu een grens is over gegeven. Hij heeft op de bank geslapen.
Ik heb altijd gezegd als iemand 1 klap uitdeelt ben ik weg, daar begin ik niet aan. Na 1 klap kan een 2e komen en zo verder. Ik durf het niet aan mijn familie en vrienden te zeggen omdat ik weet wat hun reactie zal zijn, wegwezen. Mijn verstand zegt hetzelfde maar mijn hart zegt heel wat anders. Ik ben bijna 30 en ik heb nog nooit een vriend gehad waar ik echter mee verder wilde, trouwen kinderen. Voor het eerst heb ik dat nu dat ik echt oprecht gelukkig ben,. Op internet lees ik verhalen van meiden die echt geslagen worden om niets, en echt gebeukt. Ik kreeg een klap terug in een ruzie waar ik zelf begon, is dat dan hetzelfde? En weet iemand wat een goede therapie is, of cursus?
Ik hoor graag van jullie.
29 september 2016 bij 12:43
hallo,
het klinkt alsof jullie beiden een probleem hebben. Losse handen en een grote mond – daar kan een hart niet tegen op. Relatietherapie is in deze een must, plus individuele therapie om de oorsprong van jullie reactiviteit na te gaan, plus ook op zijn minst een cursus agressiebeheersing en een cursus geweldloze communicatie. dat lijkt veel, maar het is allemaal nodig en snel als jullie niet willen dat het nog een keer gebeurt. En moest het nog een keer gebeuren: niet twijfelen maar wegwezen. Het gaat meestal alleen maar van kwaad naar erger.
3 augustus 2016 bij 00:09
Help !
Ik ben nog een jonge vrouw van 26 en mijn man 29.Nu al 5 jaar bij elkaar… 5 jaar steeds ruzie.
De meeste ruzies gaan over zijn familie waar ik erg door vernederd word zoals zijn ouders en zus.
Ik ben erg depressief er door geworden en heb er een minderheidscomplex aangehouden want ik word absoluut niet gesteund door m of beschermt.
Als ik dan heel hard begin te huilen en te Zeggen dat ik me zo voel onstaat er ruzie.
Als er ruzie onstaat gaat het wel tot aan schelden toe..eerlijk gezegt beledig ik gem ook en zijn familie. Dan zeg ik je moeder lult te veel onzin over me, ze kan voor zich zelf niet zorgen laat staan mij de les geven. Dan word ie kwaad en duwt ie me op de grond en begint in mijn handen te knijpen en deelt ie erge klappen uit. Dit is zo ontstaan sinds vorig jaar en nu al de 5e keer. Ik kan het niet meer aan… soms denk ik dat ie nog door zal gaan. Maar dan denk ik dat het ook mijn schuld is dat ie me zo slaat. Dan sla ik terug alleen hij is te sterk ik ben dan hellemaal blauw, blauwe armen,billen,benen,voeten buik.
We hebben gewoon een zware jeugt gehad.
Zal ik gewoon bij m weggaan? Hij zal doorblijven…. straks stompt ie me dood omdat hij vertelt dat hij zwart voor zijj ogen ziet. Hij is er niet voor me, nooit geweest. Hij was wel lief af en toe… maar alleeen als het hem goed uit kwam…als hij er iets voor kreeg.
Mijn ouders wonen hier in de buurt,niemand weet hiervan. Als mijn vader en of broers hierachter komen. Dan ben ik bang dat ze hem het leven zuur zullen gaan maken.
Ik weet dat ik raar typ maar dat komt omdat ik niet ontmaskert wil worden.
Mvg,anoo
14 augustus 2016 bij 07:53
Dag Anno, blijf niet alleen zitten piekeren, deel je verhaal met je familie zodat ze je kunnen steunen en helpen. Ga weg bij hem : een man die je slaat is geen partner maar een beul.
4 mei 2016 bij 21:41
Ik heb nu twee jaar een relatie, we zijn een samengesteld gezin. Kom zelf uit een relatie met geweld en heb mijn partner leren kennen via wederzijdse vrienden. We wisten dat we beiden een rugzak hadden. Mijn partner is vrij jaloers…Heeft veel mee gemaakt in zijn verleden op dat gebied en ik heb toen ik hem leerde kennen een fout gemaakt: uit angst voor mijn vorige partner ben ik terug te gaan naar hem. Mijn huidige partner zag dat destijds ook als dat ik hem bezeer maar deed dit uit angst en machteloosheid. We zijn weer bij elkaar gekomen maar vanaf het begin merk ik dat hij heel wantrouwend is. Door mijn relatie met mijn ex partner ben ik behoorlijk onzeker geworden. We hebben best veel meningsverschillen gehad en dat ging van kwaad tot erger. Vandaag ook weer: uit verweer probeerde ik hem tegen te houden en kreeg eerst een kopstoot. Vervolgens klapte hij me twee keer in mijn gezicht en gaf me nog een schop na. De pijn is wel te handelen maar het doet me des te meer pijn als hij zegt dat hij me sloeg omdat ik hem sloeg. Ik sloeg hem niet maar hield hem enkel tegen. Zijn mening is dat als hij vind dat ik hem los moet laten of hij nee zegt het legitiem is om te slaan…
13 augustus 2016 bij 23:10
Hallo,
Ik moet jullie verhalen nog lezen, dat zal ik zeker doen.
Ik heb nu al 2 jaar een relatie, vroeger woonde hij bij mij, nu woon ik bij hem.
Vanaf toen is de situatie alleen maar verergert.
Ik voel me nergens thuis, ik heb geen familie of vrienden.
Alles wat gebeurd is mijn schuld, een parkeerboete (ik rijd niet met de auto), een mug in de kamer, een deur die openstaat, …
Als ik altijd doe wat hij zegt of niet tegenspreekt gebeurd er niets.
Als ik durf tegenspreken slaat hij mij, met kabels, zijn vuist, bloedneus, gescheurde lip, blauw oog, …
Onlangs heb ik ontdekt dat ik zwanger ben, het is nog vroeg en ik heb binnen een week een afspraak bij de gyneacoloog. Hij wilde heel graag kinderen, maar nu ik het hem verteld heb heeft hij nog niets van interesse getoond.
Vandaag werd ik kwaad omdat hij een meisje toegevoegd had op facebook, en ik was gewoon jaloers. Resultaat ; bloedneus, pijnlijke arm, op het hoofd geslagen.
Daarna was het weer beter en zouden we gaan eten maar hij had een parkeerboete.
Het ging niet meer door en toen ik ook kwaad werd dreigde hij met een hamer en sloeg ermee op mijn been (gelukkig was er nog een dikke deken tussen).
Ik moet vertrekken van hem anders zal hij mij op een dag vermoorden, zijn zijn woorden.
14 augustus 2016 bij 07:55
Dag Juju, je ziet dat helemaal juist: je moet vertrekken.
27 april 2016 bij 14:23
Heb ook hulp nodig. Mijn vriend slaagt me ook als ik bv mijn stem verhef ofzo in een ruzie. Heb een baby van 3 maanden oud. Hij dreigt ermee dat hij mijn dochtertje afpakt omdat ik lijdt aan borderline. Hij heeft me tijdens mijn zwangerschap ook geslagen. Ik weet niet wat doen want ik zou het niet overleven zonder mijn baby vind dat hij zelfs geen bezoekrecht zou moeten krijgen. Ik wou voor mijn dochter bij hem blijven maar zelfs zie ik het niet zitten want heb constant angst als ik hem zie. Wat kan ik doen heb niemand wil gewoon weg met mijn dochter maar financieel kan ik niet.
1 mei 2016 bij 17:30
Dag Ongelukkig, Zoek hulp via http://www.caw.be of de dienst slachtofferhulp van de politie of bel naar 1712. Ook als je geen eigen inkomsten hebt, kan je weg van je vriend. Je kindje heeft een veilige thuis nodig, geen mama die in angst leeft.
Doen. Nu.
Ybe
5 mei 2016 bij 06:42
Dag Geheim,
Er is een verschil tussen boos zijn, gefrustreerd zijn, woedend zijn, jaloers zijn enerzijds en agressief zijn, slaan,schoppen en kopstoten geven anderzijds. Het eerste zijn gevoelens, en het tweede is gedrag – ontoelaatbaar gedrag. Iedereen heeft recht op gevoelens, maar niemand mag zijn gevoelens afreageren op een ander. Kopstoten, slaan en schoppen is gevaarlijk. Dat heeft niets meer te maken met gelijk hebben, jaloers zijn of onzeker zijn. Je bent in gevaar. Je moet weg. Je moet niet proberen hem te begrijpen, of uit te vissen wie er gelijk heeft, of jezelf verwijten dat je onzeker bent, je moet jezelf beschermen. Zoek dus hulp.
Ybe
10 maart 2016 bij 08:39
Beste,
Ik ga nu 7 jaar met mijn vriend en we hebben samen een dochtertje van 4.
Na 1 jaar samen te zijn heeft hij mij voor de eerste keer geslagen tijdens een ruzie, sinds dien is het regelmatig voor gekomen. Gelukkig nooit waar mijn dochtertje bij betrokken is. Het klinkt raar maar ben altijd terug gegaan naar hem want naast zijn agressie is er een kant waar ik het idee van heb dat ik dat nooit meer ga vinden. Het is allemaal zo dubbel , alles is perfect behalve de agressie elke keer wanneer hij onzeker is of niet wilt accepteren dat iets miet gaat hoe hij dat wil. Het lijkt wel alsof hij altijd de controle over mij wilt . Ik hoop altijd dat hij zel veranderen , beloftes voor therapie komt hij niet na. Zonder hem voel ik me ongelukkig. Misschien omdat ik al vanaf zo jong met hem samen ben , niet meer weet hoe het zonder kan zijn. Heb al die jaren mijzelf altijd aan hem aangepast met het gevoel dat hij anders boos wordt. Hij is een perfecte vader en de reden dat ik bij hem blijf is ook voor mijn dochtertje , het laatste wat ik wil is een gebroken gezin. Ook heb ik heel snel medelijden en geloof ik snel mooie verhalen want mijn verleden was een serieuse puinhoop.
10 maart 2016 bij 09:16
Dag Sarah,
Dankje voor het delen van je verhaal. Sarah, het is echt belangrijk dat je iets doet. Na 4 jaar is de kans klein dat er spontaan iets veranderd in jullie relatie. En je wil toch niet dat het slaan en de controle eindeloos doorgaan – ook al zijn er ook mooie momenten en heeft hij ook positieve eigenschappen.
Ga zelf op therapie, zoek iemand die je kan helpen om alles op een rijtje te zetten en je afhankelijkheid van je vriend af te bouwen. Dat lijkt me de eerste stap richting toekomst, een toekomst met meer vrijheid en minder pijn.
Groeten, Ybe
11 februari 2016 bij 19:07
Kom maar bij mij
Je hoeft niet te praten
Het mag maar niks moet
Ik zal naar je luisteren
Ik verander je niet
Ik zal je niet vasthouden
Ik zal je niet wegsturen
Ik begrijp je
Ik zal niet zeggen
Ga niet terug je bent gek
Ik zal je steunen
Ik zal er voor je zijn
Ik zal proberen je kracht te geven
Je te laten voelen, je bent niet alleen
Ik zal altijd luisteren en je keuzes respecteren
Maar laat mij niet los
Houd me dicht bij je
Maar toch op de juiste afstand
Dat als het nodig is ik er nog ben
En als het moment daar is
Dan ben ik er nog steeds
En zal samen met je huilen
En vieren dat we het hebben overwonnen
Mensen die een man/vriend met losse handjes hebben zullen de essentie van de boodschap uit dit gedicht halen. Je wilt niet horen dat je bij hem weg moet hoe gek dat ook klinkt. Je moet zelf de kracht vinden om de juiste beslissing te maken. Bij mij duurde het 4 jaar! Was er maar iemand geweest die mij niet veroordeelde maar alleen luisterde en mij steunde waar dan ook. Dus mocht je een luisterend oor willen…
11 februari 2016 bij 19:13
Dankje, Tamara, voor je mooie reactie.
1 januari 2016 bij 12:29
Beste,
De laatste tijd gaat het vaker fout. We zijn nu anderhalf jaar samen. Mijn vriend is heel slim en zachtaardig. Zeker niet het prototype om losse handjes te hebben. De eerst keer was het een heftige ruzie en gewoon een duw. Daar was hij heel erg van onder de indruk en het speet hem heel erg. Laatst deed ik zijn reactie na (heel hard op het bed slaan) om hem te laten zien dat hij vreemd deed. Daarbij raakte ik per ongelijk zijn voet en hij sloeg me heel hard op mijn rug. Vannacht hadden we ruzie over het tijdstip om naar huis te gaan. Ik had het volgens hem niet goed aangegeven wanneer ik dat wilde. Ik besloot naar mijn ouders te gaan slapen maar wilde nog wel mijn laptop. Hij zei dat ik niet bij mijn ouders mocht gaan slapen. Oké dacht ik. Sta het gordijn dicht te doen, grijpt hij mij bij mijn nek maar echt beknellend. Ik wacht even en geef hem met de vlakke hand een pets in zijn gezicht. Hij is boos omdat het ook op zijn oor is, slaat me in m’n zij en eist dat ik in bed ga liggen naast hem. Dat zag ik echt niet zitten. Daar werd hij weer boos om. Hij grijpt me weer bij de keel en ik dreig om naar zijn ouders te gaan. Dan houdt hij op.
Nu in de ochtend is hij nog altijd heel boos. Hij zegt ook dat het mijn schuld was en dat ik het uitlokte door hard op de trap te lopen (ben me echt van geen kwaad bewust).
Hoe kan ik dit stoppen?
1 januari 2016 bij 20:49
Hé L
Jij kan dit niet stoppen – hij moet dat doen.
Zeg dat je de volgende keer dat hij gewelddadig is bij hem weg zal gaan en doe dat dan ook!
Ybe
2 januari 2016 bij 15:04
Bedankt voor de snelle reactie. Ik heb het er nog eens met hem over gehad, hij weet dat dit geen goede oplossing is voor problemen en hij ziet ook dat het steeds erger wordt.
2 januari 2016 bij 21:05
Oké. En wat gaat hij DOEN om te zorgen dat dit niet meer gebeurt? Beoordeel hem op zijn daden, niet op loze beloften.
Ybe
10 maart 2016 bij 09:10
Beste Ybe,
Ik heb hem duidelijk gemaakt dat wanneer hij mij nog een keer op zo’n manier aanraakt het 100% zeker voorbij is. Dat heeft (zoals het er nu naar uitziet) geholpen. Er zijn geen voorvallen als deze meer geweest. Ik wil je echt danken voor je hulp!
Groeten
L
10 maart 2016 bij 09:14
Graag gedaan, en vooral volhouden hé – ttz weggaan voor 100% als hij zijn woord niet houdt. Groeten,Ybe
30 december 2015 bij 02:46
Dag,
Ik heb het ook meegemaakt en ik was zwanger, maar gelukkig heb ik een miskraam gehad twee weken geleden en na bijna drie jaar ben ik vorige week weggegaan van hem. Deze keer goeie keer. IK heb veel slaag gehad van hem, je kon me niet aankijken, ik kon de volgende dag niet opstaan. Ik heb geprobeerd te ontsnappen en heb meerdere keren de politie gebeld voor hulp. Hij stalkt me nog altijd, belt anoniem of belt naar mensen die me kennen. Ik heb zijn nummer en dat van zijn vrienden geblokkeerd en zelf heb ik een privé nummer. Zo iemand verandert niet, ook niet na therapie. Hij kon er niet tegen als ik zei dat hij overdreef en dat hij geen echte man was, dat hij mij pijn deed en paranoïde was. Ik mocht met niemand bellen. Contact met mijn vriendinnen of familie was verboden. Ik heb lang zijn zin gedaan opdat het niet zou escaleren. Ik kon zelf niet gezellig naar de film kijken thuis. Hij volgde mij tot in het toilet! Voor mij is de maat vol, ik heb er genoeg van, als ik nog langer bij hem blijf wordt dat mijn dood.
Sarah
30 december 2015 bij 21:30
Dag Sarah, bedankt voor je reactie en goed dat je eindelijk weggegaan bent. Hou vol deze keer.
Groeten, Ybe
14 oktober 2015 bij 20:07
Ik zie dat de laatste reactie een jaar geleden geplaatst is.
Toch moet ik het kwijt.
Hier ook zo’n verhaal 4,5 maand zwanger en van middag goed op de grond gegooid na een schreeuw partij. Mijn arm bond en blauw en teen en voet verdraaid. Ook ik zit hier al een tijd in en ja ik had al eerder heftige dingen meegemaakt. Maar ze weten het zo te draaien dat je aan jezelf gaat twijfelen. Op en top narcist. Nu weer maar dan zwanger. Hij zei kijk wat je mij laat doen je bent zwanger. Als de baby wat mankeert vermoord ik jou. Alsof ik mezelf aan het mishandelen was. Herken jij dat ook, hij slaat jou maar zegt dat je er om vraagt.
Maak dan dat je weg komt.
Hij gaat morgen hier weg. Liever nu en ja ik kan de politie bellen. Maar hij komt vrij en ik ben dan de lul. Dus het is erg maar moet hopen dat hij echt nu oprot. Ik heb het ook gezegt. Ik slaap nu met een kast voor mijn deur zodat ik veilig mijn ogen dicht kan doen.
Als jij dit leest en ik hoop dat je dan nog niet zwanger bent en je herkent dit verhaal ook maar voor een kwart. Alsjeblieft het is niet jou schuld deze personen zijn narcist en maken van een sterke onafhankelijke vrouw een wrak.
Pak je biezen. En ga weg nu ben je nog niet zwanger. Ik zit aan hem vast omdat ik zwanger ben maar ik laat hem het kind niet erkenen! Ik ga voor mijn kind en voor mezelf ik ben het waard om gelukkig te worden. Na 7 jaar hel. Heb ik nu pas de moed en de kracht om voor mezelf te kiezen. Jij ook! Je kunt het! X Dina
15 oktober 2015 bij 05:20
Dag Dina,
Heel erg bedankt voor je reactie – heel sterk en overtuigend.
En dat je eindelijk voor jezelf kan kiezen maakt me oprecht blij.
Groeten,
Ybe
16 januari 2014 bij 22:47
Kan iemand me helpen? Mijn vriend is altijd agressief als hij gedronken heeft. Het is al de 4de keer dat ik klappen krijg in mijn gezicht. Ik heb hem erover aangesproken maar dat helpt blijkbaar niet. Het blijft maar bij de valse beloftes. Ik ben ondertussen 3maand zwanger van hem en hij beloofde er iets aan te veranderen maar blijkbaar komt het er niet van. Vanavond sloeg hij me weer en ik ben ten einde raad kan iemand me helpen?
23 januari 2014 bij 09:41
Beste anoniem,
Vage beloftes en daadwerkelijk veranderen zijn twee verschillende dingen.
Om verder te kunnen met z’n tweeën is op zijn minst nodig dat je vriend zelf zegt: ik heb een probleem, dit kan niet, dit mag niet, ik zoek hulp. Een cursus agressiebeheersing volgen en op therapie gaan is het minste dat hij zou moeten doen. Zolang hij dit niet doet, zijn jij en je baby niet veilig bij hem en blijf je best bij hem uit de buurt.
16 februari 2014 bij 00:26
Ga alsjeblieft bij hem weg. Ik heb hetzelfde verhaal, hij dronk altijd. Toen ik zwanger was heeft hij me een keer keihard geduwd. Altijd dat kleineren en daarna die valse beloftes. Ons zoontje is nu 6 maanden oud. Ik ben 2 maanden geleden 3 weken bij familie gebleven, toch met al zijn geslijm en beloftes dat hij in therapie zou gaan weer terug gegaan naar hem. Hij heeft nog geen uur therapie gehad! Ik ben net keihard tegen mijn hoofd geslagen, daarna volop excuses en zo praten dat het eigenlijk mijn eigen schuld is. Nu heeft hij mijn auto mee genomen en geen idee waar hij is. Ik ga morgen ochtend meteen aangifte doen. Ik pak mijn zoontje en mijn spullen en ben weg. Het enigste waar ik blij om ben is dat hij ons zoontje nooit officieel heeft erkend. En dus niks te vertellen heeft. Echt ga weg bij hem, ik had het ook al eerder moeten doen. Je denkt altijd ik ben niet zo’n vrouw… Kies voor jezelf en je kindje!!