Sessie 1: Nicole
Nicole vertelt dat ze erg ontevreden is in haar huwelijk. Al jaren. Ze vindt Jef te braaf, te volgzaam. Hij neemt nooit initiatief. Ondanks jarenlang aandringen, lukt het niet om af en toe samen weg te gaan, bijvoorbeeld een avondwandeling maken, een film gaan kijken, een museum bezoeken, iets gaan eten, een terrasje doen…. Jef heeft daar geen behoefte aan, hij blijft liever rustig thuis, voor de tv. Gewoon alles elke dag hetzelfde – dat is waar Jef zich goed bij voelt.
Tenminste, zo leek het tot voor kort, zegt Nicole. Want zes maanden geleden stierf Jefs stiefvader. En sindsdien zit Jef elke dag bij zijn moeder: hij zorgt voor haar, rijdt haar gras af, neemt haar mee wandelen, winkelen, een koffietje drinken… op eigen initiatief. Nicole is woest: alles waar zij al jarenlang om vraagt, en wat hij niet kon geven wegens ‘dat ligt niet in mijn karakter, ik heb daar geen behoefte aan’ – dat kan nu met zijn moeder opeens wel. Voor Nicole is dit het bewijs dat haar man haar niet graag ziet, dat haar geluk voor hem niet belangrijk is.
Ik kan niet meer blijven doen alsof er niets aan de hand is, alsof er niets aan te doen valt, zegt Nicole. Ik weet nu dat hij dat eigenlijk wel kan: rekening houden met een ander, iets doen voor een ander ook als dat tegen zijn aard ingaat. Als hij dat niet ook voor mij kan, dan stelt ons huwelijk niets voor, dan is zijn liefde voor mij een lege doos. En in dat geval kan ik niet langer bij hem blijven, echt niet.
Of ik eens wil polsen bij Jef of het nog zin heeft…
Sessie 2: Jef
Jef valt uit de lucht als ik hem met de uitspraken van zijn vrouw confronteer. Hij zegt dat hij er geen idee van had dat dit alles zo belangrijk is voor haar. Het is waar, zegt hij, dat ze soms kritiek heeft op hem, dat ze hem soms verwijt ‘saai’ te zijn, geen initiatief te nemen, te veel tv te kijken… Maar deze discussies voeren ze slechts heel af en toe, misschien een keer of twee per jaar, en na een avondje frustratie spuien lijkt alles de dag erop weer zijn normale gang te gaan – en dus stond hij er verder ook niet bij stil.
Of ik hem wil helpen dit aan Nicole te vertellen…
Sessie 3: Jef en Nicole
Jef hamert erop dat hij zijn huwelijk absoluut wil redden. Hij houdt van zijn vrouw en zegt dat hij wil tonen dat hij deze keer wel hoort wat ze zegt. Dat hij het deze keer niet al een dag later weer zal vergeten.
We spreken 2 dingen af:
Jef en Nicole zullen ook thuis blijven praten met elkaar: elke avond voor het slapen gaan even checken hoe ze zich voelen ten opzichte van elkaar.
En Jef belooft dat hij vier weken lang elke week een uitstap met zijn vrouw zal plannen, iets leuks met zijn tweeën zal organiseren – op eigen initiatief, uit liefde voor haar.
Dat het belangrijk is dat ze zich absoluut aan deze twee afspraken houden de volgende weken….
Vier weken later
Nicole straalt. We hebben in ons ganse leven niet zoveel gebabbeld met elkaar als de laatste weken, zegt ze. Op terrasjes, in de auto op weg naar een museum of rommelmarkt, ’s avonds voor het slapengaan… Het is veel makkelijker dan ik dacht, vult Jef aan. Het kost me geen moeite, ik geniet er ook zelf van en het is fijn mijn vrouw zo opgewekt te zien.
Hoe is het mogelijk dat een huwelijk dat op springen stond zo makkelijk gered kan worden? Hoe kan het dat Nicole’s vraag om af en toe samen iets leuks te doen zo lang onbeantwoord is gebleven?
Nicole haalt haar schouders op, ze heeft geen idee.
Jef daarentegen denkt dat hij het wel weet…
Lang geleden
Lang geleden, vertelt Jef, toen ik twee was, is mijn vader gestorven. Ik weet nog dat ik, en ook mijn moeder, daar jarenlang ongelukkig van zijn geweest. Ik hoopte steeds maar dat mijn vader opeens terug zou komen, er plots weer zou zijn. Het leek me onmogelijk ooit weer gewoon te kunnen leven, ooit weer blij te kunnen zijn, te kunnen lachen, te kunnen genieten… Het was zo zwaar, zo moeilijk… en dus heb ik op een dag, toen ik 4 of 5 jaar was, besloten dat ik niet meer zou hopen op meer en beter, niet meer zou dromen van een leuker leven. Sindsdien ben ik tevreden met wat er is, of het nu veel of weinig is, plezierig of saai – ik denk niet meer na over wat ik zou willen, over wat mij deugd zou doen, over wat ik nodig heb om echt gelukkig te zijn. Ik probeer gewoon te leven zonder te veel na te denken.
Jef: Misschien moet ik de afspraak met mezelf herbekijken?
Leven zonder te veel na te denken, dat is veiliger, dat doet minder pijn. Voor de jongen die je was, lijkt dat een verstandige beslissing te zijn geweest. Het heeft je geholpen verder te gaan met je leven, de dood van je vader achter zich te laten.
Maar vandaag, nu, meer dan 45 jaar later … geldt deze afspraak met jezelf nog steeds?
Of is de tijd rijp voor een nieuwe afspraak met jezelf? Een nieuwe leidraad in je leven, waarin opnieuw plaats is voor je eigen goestingen, ambities en behoeften?
Therapieverhalen 
Geef een reactie