Birgit zegt: “Ik voel alleen maar woede, altijd alleen maar woede. Of ik nu verdrietig, ontgoocheld, gefrustreerd, angstig of onzeker ben, als ik onder de oppervlakte kijk is er alleen maar één grote berg allesverterende woede. Het is alsof ik altijd onder spanning sta, al mijn spieren stijf van de adrenaline, klaar om aan te vallen. Als er iets gebeurt, als iets moeilijk is, ga ik direct van nul naar 100 – als een raket schiet ik vol met woede. Ik kan niet anders. Ik ben niet anders. Als er iets negatiefs gebeurt, lijkt het alsof ik woede wordt. Woede en niets anders.”
Stijn wil niet luisteren…
6 juni 2013Stel je zoon komt van school, smijt zijn boekentas in de gang en snelt richting deur om met zijn vrienden te gaan spelen. Je moet ingrijpen, want jullie moeten straks naar de tandarts en voordien moet je zoon zijn huiswerk nog maken…
Ik wil dood
13 mei 2013Ik wil dood. Dat is de zoekterm die bovenaan prijkt in de statistieken van mijn blog. Al een heel jaar lang. Ik wil dood. Elke dag is er gemiddeld één lezer die via deze weg op mijn blog terecht komt. Elke dag. Eén iemand die in zijn zoekbalk intikt: Ik wil dood.
Michel, terug naar Mali
11 mei 2013Michel is blij, heel blij. Hij kan terug naar zijn land, zegt hij, naar Mali. Hij vertrekt volgende week. Hij kan bijna niet wachten tot het zover is. Zijn dorp is bevrijd door de Fransen. Eindelijk.
Melanie – een onzekere mama
30 april 2013Melanie weet niet goed hoe ze haar dochter Sara, 11 jaar, moet aanpakken. “Moet ik streng zijn, controleren, straffen indien nodig? Of juist loslaten, vertrouwen hebben? En wat als mijn vertrouwen beschaamd wordt? Moet ik dan boos worden? En zal Sara dan niet ook boos worden, en loopt dan niet alles gauw uit de hand? Stel dat het misloopt, dat het op de één of andere manier écht fout gaat, dat Sara foute vrienden krijgt bijvoorbeeld, of aan de drugs gaat, of wegloopt en god weet waar belandt?” Melanie spreekt met schrille stem, haar blik schiet alle kanten op. Ze is duidelijk in paniek als ze aan de puberteit van haar dochter denkt. Van waar zoveel angst?
Estelle: 17 en op de vlucht
9 april 2013Estelle is 17 en komt uit Congo. Ze zit altijd een beetje schuin op haar stoel, haar lege blik op de witte muur gericht. Alsof ze nog steeds in het buitentoilet van haar dorp zit. De plek van waaruit ze alles heeft zien gebeuren. Vandaar heeft ze gezien hoe haar vader samen met andere mannen werd afgevoerd in de laadbak van een pick-up. Vandaar heeft ze gezien hoe haar moeder en broers en zusjes wegvluchtten, het dorp uit, lopend voor hun leven. Hebben ze het gehaald? Of hebben de M23-soldaten hen gezien, ingehaald, vermoord, afgemaakt – zoals de andere vrouwen en kinderen uit het dorp. Haar tante, haar neefje van twee, haar vriendinnetje en alle anderen … ze zijn voor haar ogen afgeslacht. Alleen Estelle is ontsnapt, per ongeluk, omdat ze op de wc zat.
Irene: bang voor verlies
26 maart 2013Irene is naar hier gekomen omdat ze wil weten waarom ze steeds weer dezelfde verschrikkelijke nachtmerrie heeft: haar man Robbie die sterft. Waarom is ze zo snel overdreven ongerust als Robbie eens laat is? Haar angst Robbie te verliezen is zo groot dat ze er dagelijks over piekert, alle mogelijke rampscenario’s incluis…
Vergiffenis
19 februari 2013Heb je iemand gekwetst? Iemand onrecht aangedaan? En wil je het goedmaken? Ga dan op zoek naar wat de pijn kan verzachten, wat kan helpen om te helen. Vraag ernaar. Handel ernaar. Geef wat nodig is, zolang het nodig is. Dan komt vergiffenis vanzelf.
Overspel
31 januari 2013Hij is vreemd gegaan. Twee weken geleden is het uitgekomen en nu zijn ze hier – voor een weekend relatietherapie. Hij is verward. En zij verbijsterd. Hij weet niet goed wat hij voelt, weet ook niet wat doen, wat zeggen, of hoe haar troosten. Hij heeft een plan nodig, zegt hij, een manier om verder te kunnen. Zij weent veel, ze voelt vooral verdriet. En verbijstering: hoe is het kunnen gebeuren? Zij heeft niets zien aankomen. Wil hij nog verder met haar? Kan zij nog wel opnieuw met hem? Zoveel vragen en gedachten, en haar hart doet pijn, écht, fysiek.
Als hij slaat…
22 januari 2013“Dag mevrouw, mijn naam is Annie en ik bel voor een vriendin. Mijn vriendin heeft een vriend en die slaat haar. Soms. Wat moet ze doen? Ik bedoel: hoe kan ze weten of het zo erg is dat ze moet weggaan van hem? Of kan ze toch blijven misschien? Wat zou U mijn vriendin aanraden?” Deze vraag komt wel vaker via ‘een vriendin’, of anoniem per mail. En ik antwoord altijd – omdat partnergeweld gevaarlijk is, levensgevaarlijk*.
Verlegen
10 januari 2013Christy is 21 en studeert voor verpleegkundige. Ze heeft schrik dat ze haar diploma niet zal halen omdat ze zo’n slechte punten krijgt voor haar stages. Haar juffen denken dat ze niet meewerkt, niet geïnteresseerd is – maar eigenlijk is ze gewoon heel erg verlegen en stil.
Verliefd op een ander
18 december 2012Sandra, 33, vertelt dat ze gelukkig getrouwd is: op haar man valt niets aan te merken, hij is lief, ze hebben het goed samen met hun twee dochtertjes. Toch is ze vorig jaar hals-over-kop verliefd geworden op een collega. Hun geheime relatie duurt nu al maanden, en Sandra vindt het alsmaar moeilijker: zwijgen, liegen, voortdurend opletten dat de leugens niet uitkomen, dat alle verzonnen verhalen blijven kloppen… Sandra is het moe. Ze wil duidelijkheid, ze wil kiezen, een beslissing nemen.
Een jaar geleden stierf mijn vader
30 november 2012Vandaag is het precies een jaar geleden dat mijn vader gestorven is, zegt Laila. Ik kan aan niets anders denken, ik ween al de hele week. Ik kijk alsmaar naar zijn foto. Ik ben zo triest, zo triest. Ik mis hem zo, zo vreselijk erg…
Wat is een ‘trigger’?
29 november 2012Wat is een trigger eigenlijk? Hoe kan het dat je door iets getriggerd wordt? Wat betekent dat precies? Welk mechanisme zit daar achter? En hoe raak je ervan af?
Esmeralda – Ik ben een egoïst
20 november 2012Esmeralda, 19, heeft me in een mail het volgende geschreven: “Mijn probleem is dat ik een egoïst ben. Dat is al zo sinds mijn jongere broer geboren is. Ik heb mijn broer nooit gewild. Nu ben ik blij met hem, maar ik deel nog steeds niet graag en wil dat alles wat van mij is ook voor mij is. Ik ben niet vrijgevig. Ik geef graag geld uit, maar dan aan mezelf. Praktisch nooit aan anderen. Dat stoort me, want het is geen mooie eigenschap. Als ik daarover nadenk, vind ik mezelf niet meer zo leuk.”
Opnieuw leren praten met elkaar
7 november 2012De communicatie tussen Peter en Lisa zit helemaal scheef. Verwijten, elkaar onderbreken, met de ogen draaien, denigrerende opmerkingen, regelrechte aanvallen … elk gesprek is een woordenstrijd en eindigt in pijn. Het is jaren geleden begonnen, na de eerste grote ruzie. Het uitpraten lukte niet, lukte nooit. En dus heeft elke volgende ruzie zich bij de vorige gevoegd, is erbovenop gaan liggen, en ontstond een ‘nieuwe’ manier van omgaan met elkaar: ruzie maken. Lisa en Peter zijn, na jaren op die manier met elkaar omgaan, uitgeput, letterlijk moegestreden. En al dat geruzie heeft niets, helemaal niets opgeleverd, integendeel: ze voelen zich beide fundamenteel onbegrepen, niet gerespecteerd en zijn hun vertrouwen in elkaar kwijt.
Lieve: depressief in de herfst
21 oktober 2012Lieve, 45, is sinds jaren elke herfst, en alleen maar in de herfst, depressief. Na de zomervakantie, vanaf de bladeren aan de bomen beginnen kleuren, zakt Lieve beetje bij beetje, steeds verder weg in haar zetel. Het is alsof samen met de herfst ook de mindere dagen en jaren van haar leven haar gedachten binnen sluipen. Alsof met het korten van het licht ook haar gedachten donkerder worden: als ik maar niet ziek word, doodga misschien, en och… dat zou misschien niet eens zo erg zijn… mijn leven, wie ik ben, wat ik doe… stelt het allemaal wel zo veel voor?
Een gebed voor de kinderen
5 oktober 2012Salwa jammert. Ze is met vaste stem aan haar verhaal begonnen, maar naarmate ze vordert begint ze te wenen, en slaat het vertellen om in gejammer. Salwa’s levensverhaal is dan ook één grote aaneenschakeling van vreselijke gebeurtenissen.
“Die film zit nu in mijn hoofd!”
27 september 2012Jutta is 10. Sinds ze drie weken geleden naar een horrorfilm gekeken heeft, heeft ze schrik. Ze durft niet meer alleen naar haar kamer. Ze kan niet meer alleen in slaap vallen ’s avonds. Dat komt omdat, zoals ze zelf zegt, die vreselijke film nu in haar hoofd zit. “Ik weet wel dat die film in de televisie zit, en dat de moordenaar een acteur is en dus eigenlijk niet bestaat, maar het voelt niet zo. Als ik in mijn kamer ben, denk ik aan de film en dan is het alsof die moordenaar in ons huis rondsluipt … hij verstopt zich op zolder denk ik dan, en de zolderdeur is in mijn kamer … en hij kan dus zo mijn kamer in … hij staat al achter de deur denk ik dan verder … en dan ben ik heel bang en ga zo plat als ik kan onder mijn deken liggen zodat hij mij niet ziet liggen …”
Marja, huwelijksproblemen
4 september 2012Marja komt naar hier wegens problemen in haar huwelijk. Ze wil graag wat sterker in haar schoenen staan naar haar man toe, gemakkelijker en vooral op tijd ‘nee’ kunnen zeggen, – want nu is het zo dat ze eerst opkropt wat haar stoort, om later met een woede-aanval haar gal te spuwen.
Gzifa – de waarheid maakt vrij
15 augustus 2012Gzifa is acht maanden zwanger van haar eerste kind. Haar man, de papa van de op komst zijnde baby, is vorig jaar omgekomen in een auto-ongeval in Ghana. Na de dood van haar man, werd Gzifa door haar schoonvader opgeëist. En verkracht. Gzifa weent en zegt dat ze nog steeds niet kan geloven dat de man die haar verkracht heeft, haar schoonvader is, de grootvader van de baby in haar buik.
Jan – werkverslaafd
28 juli 2012Jan is 42 en werkverslaafd. Als Jan niet werkt, dan slaapt hij – dat moet wel want hij heeft twee voltijdse jobs en werkt alles samen zo’n 20 uur per dag. Onlangs is Jan ingestort: gewoon plots en opeens in elkaar gestuikt. In paniek naar de dokter. Deze heeft hem op non-actief gezet en hem aangeraden psychotherapeutische hulp te zoeken om van zijn werkverslaving af te raken.
Amadou mag blijven
16 juli 2012Amadou* lacht en haalt een envelop boven. “Doe open”, zegt hij. Ik haal de brief uit de envelop. Afzender Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen. Ik begin te lezen wat er staat, maar Amadou is me voor: “Ik mag blijven”, zegt hij, “Het is mijn verblijfsvergunning. Ik mag in België blijven. Is dat niet fantastisch?”
Erik – voelen, hoe doe je dat?
3 juli 2012Het relatieweekend van Erik en Maaike zit er bijna op. We hebben veel gepraat, veel van hun problemen geanalyseerd en uitgespit. Het vele praten, uitleggen en zoeken naar nieuwe invalshoeken en mogelijkheden, heeft geloond: ze zien het weer zitten met elkaar – geloven erin dat ze samen aan een nieuw hoofdstuk kunnen beginnen. Zoals altijd, vraag ik een half uur voor de tijd om is of er nog iets is wat ik kan doen voor hen, of ze nog vragen hebben. Eriks antwoord verrast me – het is de eerste keer dat iemand me deze vraag stelt. “Ybe”, vraagt Erik, “Voelen, hoe doe je dat eigenlijk? Kan je me uitleggen hoe ik moet voelen? Ik bedoel, als ik met Maaike over mijn gevoelens praat, kom ik eigenlijk niet verder dan een kort ‘Ik voel me vandaag niet lekker in mijn vel’. Het lukt me niet om daar méér over te zeggen, daar méér uitleg bij te geven. Het is één van mijn en haar grote frustraties in onze relatie: dat ik zo slecht bij mijn eigen gevoel kom.”
Therapieverhalen 