Ik ben niets. Zo voelt het toch. Het lijkt vaak alsof ik lucht ben.
Thuis lijk ik wel assepoester. Mijn man heeft een heel drukke job, waardoor het hele huishouden, de kinderen en de (grote) tuin op mijn schouders komen. Daarnaast werk ik nog 30 u per week. Toch vind hij dat hij ’s avonds een massage verdient omdat het zo’n drukke dag was. Helpen in huis doet hij amper, hij zet de vuilzakken buiten en laadt de vaatwasser uit. Vorige week stond ik in panne met mijn auto en ik bel hem om dat te melden en weet je wat hij dan zegt “waarom bel je mij, wat kan ik daar nu aan doen?”. Ik had graag gehad dat hij gezegd had “Ik zal jullie komen halen”, of dat hij het tenminste voorgesteld had.
Ik heb de vader van mijn kinderen voor hem verlaten. Het leek zo mooi in het begin, tot we samenwoonden, toen was het voorbij. Ik denk vaak dat hij zijn trofee toen binnengehaald heeft. Hij heeft me beloftes gemaakt en ze niet gehouden. Hij zet zichzelf altijd op de eerste plaats, dan komt zijn werk en dan pas ik. En dan liefst nog om hem op de een of andere manier te verwennen. En hij vindt dat normaal. In een tuinstoel gaan liggen “denken” terwijl ik het gras afrij is allemaal heel normaal voor hem.
We zijn al in relatietherapie geweest omdat onze relatie zo’n gigantisch dieptepunt heeft bereikt, maar het haalt niets uit. Die man zei dat hij er eens serieus over moest nadenken wat zijn inbreng is in onze relatie. Ik heb binnenkort een nieuw gesprek met deze therapeut en ga hem dan moeten vertellen dat er niets veranderd is.
Het ergste van al vind ik dan nog wel dat ik het gevoel heb dat ik mislukt ben.
Zo laat hij het soms ook klinken, dat ik te veeleisend ben of moeilijk ben.
Het vreet aan me, zo verschrikkelijk. Mijn eerste partner deed ook geen moeite meer, en mijn huidige man ook niet. Misschien ben ik ook gewoon de moeite niet waard? De laatste maanden heb ik zin om het allemaal op te geven. Ik heb genoeg van het leven. Ik wil niet meer.
Ik ben moe, ik ben echt moe. Ik wou dat ik er niet meer was. Dat het gewoon gedaan was.
Therapieverhalen 
12 januari 2017 bij 08:14
Dag Ybe,
bedankt voor je antwoord. Eindelijk eens iemand die zegt wat ik (misschien al langer) wil horen i.p.v. je moet blijven proberen of je kan een ander niet veranderen, enkel jezelf.
Weggaan is niet zo simpel, maar deze reacties sterken me wel.
Bedankt!
11 januari 2017 bij 18:48
Mady, hou de moed erin en ga door met leven. Ik ben mijn zoon verloren door zelfmoord en mis hem nog elke dag. Gaan slapen is voor mij een nachtmerrie, dan spookt die door mijn hoofd, kan hem niet vergeten. Daarom ge moet door gaan. Ga uit elkaar, begin een nieuw leven hoe moeilijk het ook is, maar doorzetten, alle begin is moeilijk maar het zal wel lukken na een tijd. En denk aan de kindjes ze hebben u nodig? En als je op uw eigen zit zal je meer tijd hebben voor jezelf. Groetjes
11 januari 2017 bij 17:14
Lieve Mady,
Stop met deze relatie voor het te laat is.
Deze man vertoont veel symptomen van een
narcist. Die is niet geïnteresseerd in hoe jij je voelt,
integendeel, die schuift alles op jouw schouders
en als je bezwijkt ben je in zijn ogen geen “knip
voor de neus waard”.
Red jezelf en je kids.
11 januari 2017 bij 11:14
dag mady
dank voor het delen van je verhaal
dit is wat ik je wil zeggen:
het lijkt erop dat je beter stopt met relatietherapie, weggaat van bij je vriend en zelf op therapie gaat
je moet absoluut je zelfwaarde terug vinden
zonder kan je niet gelukkig worden
en het zou goed zijn uit te vissen waarom je op mannen valt die je zelfwaarde onderuithalen en
hoe je kan zorgen dat dat niet meer gebeurt
weet je, we worden mét zelfwaarde geboren
het is onderweg dat we die kwijt raken
maar je zelfwaarde terug vinden kan dus ook
lieve groeten
ybe
26 mei 2018 bij 10:43
Dag Ybe
Ik heb het gedaan! Het heeft nog een hele tijd geduurd, maar ik heb de stap gezet. Sinds bijna twee maanden wonen mijn kinderen en ik apart.
Ik heb je advies opgevolgd, ben in therapie gegaan en ik moet zeggen dat de therapeut me echt bij mijn schouders heeft gepakt en niet meer heeft losgelaten. Moest hij er niet geweest zijn, weet ik niet of ik het gedaan had.
Hoe meer stappen ik begon te zetten, hoe sterker ik me begon te voelen.
Ik vind het nog steeds spijtig dat we “lang en gelukkig” niet gehaald hebben, maar deze relatie was ongezond.
Ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik gelukkig ben nu.
Ik ben blij dat ik mijn verhaal toen heb neergeschreven en dat er reactie op gekomen is. Ik ben blij dat ik in therapie ben gegaan. Ik ben blij met alle stappen die ik genomen heb. Ik ben er trots op. Ik ben trots op mezelf nu.
Ik vond het belangrijk dit te laten weten. Ik wou toen niet dood, maar ik wou van de pijn af. Het is pas door stappen te zetten dat de pijn doofde. Als je niets verandert aan je situatie, kan er aan de pijn ook niets veranderen. Stom dat je dat op die momenten niet beseft. Ik hoop dat anderen door mijn reactie misschien de kracht halen om hun situatie ook aan te pakken!
Bedankt Ybe. Ik vond het knap dat iemand die mij totaal niet kent wel de moeite deed om te reageren. Een klein gebaar, maar het heeft veel betekent. Ik vind het belangrijk je dat te laten weten.
Vriendelijke groeten
Mady
26 mei 2018 bij 13:59
mady, dankje en proficiat ! dat is heel erg fijn allemaal om horen!