Lily is vijftien. Haar vader heeft enkele weken geleden zelfmoord gepleegd. Het is de alcohol, zegt ze, altijd als hij gedronken had was hij niet meer dezelfde. Dan werd hij depressief en ongelukkig. En ik ook… Al van toen ik klein was ging het niet goed met mijn vader. Hij is vaak opgenomen geweest. Afgekickt en herbegonnen, steeds weer.
Mijn mama was dat beu. Ze wilde scheiden Ze verdroeg mijn papa niet meer. Dus ging ze elke keer als hij naar huis kwam weg, naar mijn oma en opa. Mijn broer en zus gingen dan mee, want die konden er ook niet meer tegen. Ik bleef liever bij mijn papa. Ik was veel te ongerust om weg te gaan.
Dan was je familie dus een beetje als in twee gesneden?, vraag ik. Jij en je papa aan de ene kant en je mama, broer en zus aan de andere kant? Ja, zegt Lily. En sinds mijn papa dood is, is het nog erger. Want nu ben ik helemaal alleen. En ik voel me ook schuldig, want ik heb mijn papa niet kunnen tegenhouden. Ik denk de ganse tijd, misschien als ik dit of dat gedaan had, dan…
Lily heeft jarenlang geprobeerd haar papa te helpen*…
en is zo verwijderd geraakt van haar mama, broer en zus.
Om te kunnen rouwen om haar papa, en om haar schuldgevoelens de baas te blijven, heeft Lily steun, begrip en liefde nodig – van haar mama. Want rouwen en eenzaamheid gaan slecht samen.
Lily, vraag ik, hoe zou je een beetje van je papa weg en wat meer naar je mama toe kunnen gaan? Nu je papa gestorven is en je niet meer nodig heeft, kunnen jij en je mama misschien terug wat dichter bij elkaar komen?
Lily kijkt me aan, verplaatst de poppetjes en zegt: zo zou ik het willen…
Ja, zeg ik, dat lijkt me beter. Niet meer alleen ongelukkig, maar samen verdrietig om papa en alles wat gebeurd is.
Lily heeft thuis onze opstelling nagespeeld en uitgelegd aan haar mama. Haar mama is toen beginnen wenen en dan hebben ze elkaar lang en stevig vastgehouden.
Het is een beetje raar, zegt Lily, want ik voel me tezelfdertijd slecht én goed. Slecht omdat mijn papa er niet meer is, dat doet echt heel veel pijn, en goed omdat ik weer bij mijn mama ben en we veel met elkaar praten. Ik ween nog veel, maar niet meer alleen in mijn bed. Eigenlijk wenen we vaak allemaal samen in de zetel, mijn mama, mijn zus en broer en ik. Als er één begint, dan volgt de rest…
Jullie zijn precies een beetje een ‘nieuwe familie’ geworden, zeg ik. Een familie waarin iedereen pijn heeft, maar niemand met die pijn alleen is.
* We noemen dat parentificatie: als een kind voor zijn ouder zorgt in plaats van omgekeerd.
Therapieverhalen 
9 januari 2015 bij 18:03
Wauw, heel ontroerend!
9 januari 2015 bij 20:01
jouw blog ook: ontroerend
ybe
5 januari 2015 bij 14:21
Bedankt voor deze blogpost. Ik heb hem gedeeld via de facebookpagina van “De Visjes van Océane”, een prentenboek over zelfdoding (meer info: http://talismanneke.be/project/de-visjes-van-oceane/).
5 januari 2015 bij 14:29
Dankje, Nathalie. Succes met je boek!