Verhaal ingestuurd door Sara, 34 jaar
Toen ik vier jaar oud was verloor ik mijn vader. Hij stierf erg jong en ik was er bij toen hij plotseling overleed. Als kind begreep ik toen niet wat er gebeurde en was ik me niet bewust van het overlijden van mijn vader.
Vier jaar later, toen ik acht was, kreeg ik een vreselijke hyperventilatie aanval: toen ik iets aan het eten was, verslikte ik me en dacht ojee ik ga dood net als papa… en ik begon heel erg te hyperventileren! Ik begreep niet wat er met mij aan de hand was, het was vreselijk, ik voelde me somber en zo bang.
Van toen af heb ik vijf jaar lang in angst geleefd, zonder te weten wat mij mankeerde. Mijn moeder kon mij niet vertellen wat er met mij aan de hand was. Ik zat dagenlang op haar schoot en trilde van angst en niemand kon mij vertellen wat ik had… De dokter kwam vaak langs en die wist ook niet wat ik had… Als kind maakte het mij zo wanhopig dat niemand me kon vertellen waarvoor ik zo bang was…
Pas op mijn dertiende vertelde de dokter eindelijk dat ik hyperventilatie had en niet dood zou gaan. Ik was zo opgelucht en voelde me weer vrij… Maar nu nog, na zo veel jaar, wordt ik soms nog getriggerd en beland terug in zo een fase dat ik niet kan eten omdat ik ga hyperventileren… Zeven weken geleden ben ik weer in dat proces terecht gekomen en dan voel ik me precies hetzelfde als toen ik acht jaar was: bang.
Ik probeer in gedachten terug te gaan naar die tijd, naar het kind in mij om het te troosten, want ik begrijp nu, na zo veel jaar, dat ik mijn vader miste en nooit om hem gerouwd heb…
Ik hoop dat ik het nu een liefdevolle plek kan geven…
Therapieverhalen 
Geef een reactie