Ik zie Renaud voor de eerste keer, samen met zijn ouders. Renaud is 17 en heeft een jaar geleden een auto-ongeval gehad. Hij was samen met zijn broer en vrienden op weg terug naar huis. Ladderzat. Niet vastgeklikt. Zijn broer, pas sinds twee weken een rijbewijs op zak, zat aan het stuur en is in slaap gevallen. Renaud is door de voorruit gekatapulteerd. Een maand in coma. Een jaar revalidatie. Zeven keer geopereerd al sindsdien. En blijvende letsels in zijn gezicht: een ingedeukte wang en een oog dat altijd traant.
De mama: Het is thuis niet meer zo gezellig als vroeger. Tussen Renaud en zijn broer hangt een ondraaglijke spanning, ze maken constant ruzie. Renaud is agressief, veel sneller dan vroeger. Als zijn broer iets verkeerd zegt, dan begint Renaud gelijk te vechten. Mijn man moet ze wel elke dag een keer uit elkaar halen.
De papa: Renaud is niet alleen agressief, hij is ook lui. Sinds het ongeval gaat hij niet meer naar school. En thuis helpen is er ook niet bij. Vanaf we hem iets vragen heeft hij rugpijn. Maar zijn rug is wel goed genoeg om met vrienden af te spreken en rond te hangen in het dorp…
De mama: En toch maak ik me zorgen. Want Renaud eet bijvoorbeeld veel meer dan vroeger. Hij is 25kg verdikt sinds hij terug thuis is – op één maand tijd dus. Hij schrokt zijn eten naar binnen, en blijft maar opscheppen, het is compulsief – alsof hij niet kan stoppen.
De papa: Maar neen, hij eet uit verveling – en omdat hij niet meer mag drinken van ons. Na wat er gebeurd is een jaar geleden hebben we de jongens verboden nog alcohol aan te raken …
Renaud zit erbij zoals een echte adolescent betaamt: achterovergeleund in zijn stoel, starend naar het plafond, totaal ongeïnteresseerd. Maar dat is maar schijn. Later, onder vier ogen vat hij de situatie als volgt samen:
Het is waar dat ik agressiever ben dan vroeger, zeker naar mijn broer toe. Maar die heeft zich ook nog niet eens geëxcuseerd voor wat hij gedaan heeft. Integendeel, soms lacht hij met de deuk in mijn gezicht. Dat maakt me razend. En mijn vader, dat is ook moeilijk, omdat hij gewoonweg niet gelooft wat ik zeg. Het ergste is het voor mijn moeder: zij weet dat ik vanbinnen eigenlijk oké ben.
…
Weet je wat het is, mevrouw Ybe, sinds het ongeval ben ik niet meer dezelfde. Mijn emoties zijn veranderd. Alles is feller geworden. Het is alsof ik weer 12 ben, en alleen ergens vanachter in mijn hoofd al 17. Renaud kijkt me aan en zegt stil: ik ben bang, bang van mezelf, ik ben niet meer wie ik ben sinds het ongeval. Kan u me helpen? Dat ik weer zoals vroeger word?
Therapieverhalen 
Geef een reactie