Jana is 16. Haar allereerste vriendje heeft het uitgemaakt enkele maanden geleden. En ze geraakt er maar niet over heen. Ze is hier omdat ze wil weten hoe dat komt.
Jana zegt: “Ondanks het feit dat ik hem eigenlijk al niet meer graag zie, hem niet meer mis, zelfs niet meer veel aan hem denk, moet ik nog erg vaak wenen. Gewoon zo, bijvoorbeeld als zijn naam genoemd wordt, of als iemand iets over hem zegt, of als iets me aan hem doet denken. Het is raar, want de tranen komen zomaar, ze lopen uit mijn ogen, zonder dat ik vanbinnen iets voel, zonder dat ik me echt verdrietig voel.” Ook nu, terwijl ze vertelt, blinkt er water in Jana’s ooghoeken…
“Misschien is het oud verdriet”, opper ik? “Oud verdriet, dat wakker gemaakt wordt door nieuw verdriet, en daardoor groter lijkt dan het is?”
Jana’s ogen schieten nu helemaal vol. Van half verdriet is geen sprake meer. Ze vraagt of ze haar mama mag gaan halen in de wachtzaal. Of haar mama ‘het’ mag vertellen, want dat zij dat niet kan… Even later vertelt Jana’s mama dat Jana eigenlijk één helft is van een tweeling. Dat haar tweelingzusje, Melissa, bij de geboorte gestorven is, vanwege de navelsnoer om haar hals. Dat dat heel erg moeilijk was, en verwarrend ook: een kindje verliezen, en daar zo veel verdriet van hebben, en een kindje mogen houden, en daar zo blij om zijn. Ook Jana’s mama weent nu. Jana’s mama vertelt verder: dat Jana ook als kind al veel ‘weende zonder te wenen’: bij koude wind, als ze moest lachen, als iemand anders weende, als ze kadootjes kreeg op haar verjaardag… Dat ze al vaak gedacht heeft dat Jana’s ogen soms wenen om verdriet dat diep vanbinnen verstopt zit…
Jana is stil geworden. Ze knikt. “Ja”, zegt ze, “zo voelt het. Alsof ik verdriet heb en niet weet om wie of wat. En mijn ogen me daar steeds weer aan herinneren.”
*Algemene info over ‘twinless twins’ op deze Geek-pagina. En een persoonlijk verhaal, dat van de familie Kimmel. Beide pagina’s zijn in het Engels.
Therapieverhalen 
12 april 2014 bij 18:30
Ik ben zelf gescheiden en heb 2 kinderen, waarvan 1 dochter. Er komt een tijd dat ook zij zal gaan daten, en ik krijg het al moeilijk met de gedachte dat zij ook wel eens gekwetst zal kunnen gaan worden door een man.
Het enige wat ik kan doen is om haar hier zoveel mogelijk op voor te bereiden.
Groet,
Rebekka.
13 april 2014 bij 08:55
Dag Rebekka,
Inderdaad, je dochter voorbereiden op het leven, dat is een goed idee.
En je eigen kwetsuren verwerken – zo laat je aan je dochter zien wat ‘veerkracht’ is :-).
Groeten, Ybe