Mamouna is minderjarig en komt uit Guinée. Ze is helemaal alleen hier in ons land. Het is de tweede keer dat ze op afspraak komt. De tweede keer ook dat ze probeert haar verhaal te vertellen. Het is moeilijk, zegt ze. Het doet zoveel pijn. Zoveel dat ik het niet kan zeggen, dat ik nog nooit aan iemand heb kunnen zeggen wat er is gebeurd. Maar het moet eruit. Ik hoop dat als ik het zeg, het beter met me gaat. Mamouna slikt en begint te vertellen.
Ik ben door mijn vader uitgehuwelijkt op mijn 15de verjaardag. Ik ben getrouwd een half uur nadat mijn man aan mij werd voorgesteld. Hij is een vriend van mijn vader, hij is 42 jaar. Ik wilde niet trouwen, ik wilde nog naar school. Ik kon niet van hem houden, ik heb het geprobeerd, maar het lukte niet, en dus ben ik na een paar weken weggelopen, terug naar huis. Maar hij is mij komen halen. Omdat ik weggelopen was, heeft hij mij opgesloten. En daarna geslagen, en verkracht. Hoe lang dat geduurd heeft weet ik niet meer. Maar iedereen wist het, zijn familie en mijn familie, en niemand heeft iets gedaan. Niemand.
Mamouna zwijgt en kijkt naar de grond. Ik voel me niet beter, zegt ze plots. Ik heb hoofdpijn. Ik wil weg, gaan slapen, ik wil alleen zijn. Wacht even, zeg ik, wacht even. Maar Mamouna is al opgestaan, loopt al door de gang. Ik ga achter haar aan, hou haar tegen, praat wat op haar in, maar ze luistert niet echt… Een uur later wil ik bij haar langs gaan, even checken of ze zich al wat beter voelt. Ze zit aan het kleine tafeltje in haar kamer en er liggen lege pillenrepen voor haar…. Ik wil gewoon kunnen slapen, zegt ze, gewoon diep slapen, zonder pijn, zonder zorgen. Er niet meer zijn, weg. Toe, laat me alleen.
Ik haal een zakje uit mijn handtas, doe er alle pillenrepen in, zeg dat alleen zijn geen goed idee is nu en dat ik dus de dokter ga halen. Tien minuten later is Mamouna in een ambulance op weg naar het ziekenhuis. Ik hoop dat ze het haalt. Dat ze voor een derde, vierde, vijfde… afspraak terugkomt, zoveel keer als nodig is om weer een meisje van 15 te worden.
Nood aan een gesprek na het lezen van dit verhaal? Bel de Zelfmoordlijn 1813 of Tele-onthaal 106. Meer lezen over zelfdodingsgedachten: Wim – wil ik leven of doodgaan? en Ik wil dood.
Therapieverhalen 
Geef een reactie