Ik wil dood. Dat is de zoekterm die bovenaan prijkt in de statistieken van mijn blog. Al een heel jaar lang. Ik wil dood. Elke dag is er gemiddeld één lezer die via deze weg op mijn blog terecht komt. Elke dag. Eén iemand die in zijn zoekbalk intikt: Ik wil dood.
Allemaal lezen ze dan het verhaal van Wim. Zou het helpen, het verhaal van Wim lezen? Ik vraag het me vaak af… Ik heb tijdens dat hele jaar nog nooit iemand in de praktijk gekregen die zei: “Ik wil dood en via je blog, het verhaal van Wim, ben ik bij jou terecht gekomen. Kan je me helpen? Ik wil van mijn doodsgedachten af.” En toch is dat precies wat er zou moeten gebeuren: beseffen dat je niet je gedachten, dat je niet je gevoelens bent. Dat gedachten en gevoelens, ook doodsgedachten, ‘maar’ gedachten zijn, dat intens verdriet of grote wanhoop ‘maar’ gevoelens zijn. Het is niet zo dat ‘jij = ik wil dood’. Je bent niet je gedachten. Je bent niet je gevoelens. Gedachten en gevoelens kies je niet, ze overkomen je, ze overvallen je, ze nemen bezit van je.
Met de juiste hulp en ondersteuning kan je leren terug zelf de controle over je gedachten en gevoelens te krijgen, weer eigen baas te zijn in hoofd en hart. Je kan leren hoe je moeilijke gevoelens kan ‘containen’: hoe je ze kan ‘vasthouden en reguleren’. Hoe je een vat kan zijn dat niet ontploft, niet wil ontploffen, niet hoeft te ontploffen en ook niet op ontploffen staat. Je kan leren surfen op de golven van je gevoelsleven. Echt. En eens je dat kan, wordt je weer meer dan enkel je gedachten en gevoelens: een leven, een geschiedenis, een toekomst, een mens.
Dat is wat ik aan elke man, aan elke vrouw, aan elke jongere achter de zoekterm ‘Ik wil dood’ zou willen zeggen. Dat het niet hoeft. Dat alhoewel het uitzichtloos aanvoelt, het dat niet is.
Bescherm jezelf dus tegen je gedachten en gevoelens. Ga op zoek naar hoe je anders verder kan. Praat erover. Met je huisdokter. Met een therapeut. Bel de Zelfmoordlijn : 1813 of Tele-onthaal : 106. Maak een afspraak voor een gesprek bij een psycholoog, psychiater of psychotherapeut. Laat je opnemen op de spoed. Zoek hulp. Er is er en het kan.
Zelfdodingsgedachten overwinnen, het kan. Dit is een getuigenis uit mijn praktijk:
“Enige tijd terug heb ik mijn schoonbroer naar jou doorgestuurd. Bart zat in een scheiding en wou dit niet aanvaarden. Hij wou een einde maken aan zijn leven. Ik zei hem dat hij eerst maar eens bij jou moest langsgaan. Hij wilde eerst niet, zei dat het geen zin had. Maar toch aangedrongen en gezegd dat het dan maar voor ons moest, niet voor hemzelf. Bij jou kan je de voormiddag zwijgen en rond de pot draaien maar niet gedurende de hele dag. De dag na jullie gesprek is hij bij ons langs geweest en het was een andere man die voor ons stond. Hij had terug perspectieven, dromen… hij zei dat hij de laatste 15 minuten zijn hart heeft laten spreken.”
Geloof je dat zelfdodingsgedachten overwonnen kunnen worden? Heb je het misschien zelf voor elkaar gekregen? Wil je de mensen die ‘Ik wil dood’ in hun zoekmachine tikken mee op weg helpen? Laat dan een berichtje achter. Dankjewel.
Therapieverhalen 
10 december 2017 bij 19:55
Heb sinds kort ook deze gedachten.. 2 jonge kinderen en een man die (net ontdekt) al 6 maanden een affaire heeft.. Ik ben geen leuk persoon en ook geen leuke moeder meer, veel verdriet en kwaadheid waar ik geen uitweg mee weet. Ik kan niet weg, we zitten in dezelfde zaak, net investeringen gedaan, financieel aan de grond als ik ga. Man wil niet dat ik er met iemand over praat, ook niet in de familie, ook niet meer tegen hem, ik moet maar niet zeuren (ondanks dat hij die vrouw – meisje eigenlijk dat 20 jaar jonger is dan ik en 20 kilo lichter- nog wekelijks ziet). Hij zucht als ik er iets van zeg. Ik heb een afspraak bij de plastisch chirurg gemaakt, misschien komt het goed als ik er beter uitzie ?? Anders rij ik ook graag tegen een boom. Ik maak mezelf ook langzaam kapot: veel drinken, weinig nog eten.. Ik hoop dat ik morgen niet meer wakker word.
11 december 2017 bij 10:02
Dag Marlies,
Wat erg dat je dat overkomt. Blijf niet alleen zitten met je verdriet en pijn. Praat erover, zoek steun bij vrienden en familie, of tele-onthaal, een caw, een therapeut… Het is egoïstisch, narcistisch, koud en kil, het is onmenselijk dat je man eist dat je zijn affaire zomaar ondergaat. Laat je niets opleggen! Laat je niet doen! En rij alsjeblieft niet tegen een boom. Elke mens is geluk aard, ook jij. En ook je kinderen. Zoek alsjeblieft hulp. Het einde van een relatie hoeft niet het einde van alles, van je leven te zijn.
20 mei 2017 bij 20:45
Ik heb hier nog nooit met iemand over gepraat. Ik ben altijd bang dat mensen vinden dat ik me aanstel. Ik vind zelf ook dat ik me aanstel omdat ik pas 22 ben. Ik heb geen reden om mij zo te voelen maar dit gevoel gaat gewoon niet weg. Elke dag voel ik mij somber, ik doe mijn best om vrolijk over te komen voor mijn familie. Maar elke dag is het een teleurstelling om wakker te worden. Het liefste wil ik gewoon voor altijd slapen. Deze gedachte komt vaak in mij op. Sommige dagen voel ik mij prima, maar nog steeds komt die gedachte vaak terug en de somberheid blijft altijd maar terug komen. Vanaf jongs af aan voel ik mij vaak erg somber en ik kan er met niemand over praten. Ik schaam mij zelfs om dit anoniem te delen omdat ik gewoon zelf ook niet weet waarom ik mij zo voel. Ik weet niet wat ik aan dit gevoel kan doen.
21 mei 2017 bij 11:45
He B,
Somberheid die al zo lang bij je is en schijnbaar zonder echte reden … misschien heb je dat wel opgepikt van iemand anders in je familie, of heb je als kind een en ander gemist of … Het is alleszins een onderzoek waard, en ook: je kan daar vanaf raken. Je gaat best eens praten met een goede psycholoog of psychotherapeut.
Doen!
Ybe
9 mei 2017 bij 14:16
Ook ik wil dood vandaag. Ik schreeuw er om. Of nee, ik wil dat het stopt, deze gevoelens, ik wil niet verder leven zonder mijn man. Al vanaf mijn 15e, sinds de zelfmoord van mijn zus, gaat het op en aan slecht met mij. Pas de laatste 3 jaar voel ik mij intens gelukkig, en nu heeft mijn man me na 12 jaar huwelijk verlaten. Omdat hij vindt dat we de laatste 3 jaar juist ongelukkig waren. Het is niet te beschrijven wat ik voel, ik kan niet weer deze berg aan, niet nog een verlies, niet nog een keer deze hel doorstaan. Ik wil niet meer en daarom wil ik dood.
9 mei 2017 bij 14:30
He m,
Liefdesverdriet is iemand verliezen waar we van houden – en dus zowat het ergste dat we kunnen meemaken. De pijn is vreselijk en hakt erin – ik kan er van meespreken. En toch, na weken, maanden, jaren winkt op een dag het leven weer. Daar moet je in geloven. En ook dat de wereld je nodig heeft, mensen zoals jij, zoals ik, die zien dat pijn de andere kant van liefde is.
Hou vol, laat je helpen, huil uit – steeds weer, maar geef je mooie hart niet op,
Ybe
19 mei 2017 bij 04:48
Dank voor je antwoord. Ik kan niet jaren wachten. Ik kan het niet meer aan. Ik wilde een baby en hij heet me verlaten vlak voor ik zwanger zou worden. Ben 37 dus dan is t nu te laat. Ik wil niet meer. Ik wil dit weekend dood. Ik wil dat t stopt. Laat t alsjeblieft stoppen. Dit haat nooit meer over, hij is mijn levensliefde. Ik kan niet meer.
21 mei 2017 bij 11:41
Marije,
Niet doen! Geen zelfmoord plegen ! Het is nog te vroeg.
Spreek met jezelf af dat als je je in een jaar niet beter voelt, je er alsnog kan uitstappen.
Maar voor nu: Laat je opnemen in de spoed. Toon dit bericht. Ze zullen je met pillen door het ergste helpen.
En daarna zie je weer verder.
Week per week, dag per dag, minuut per minuut.
Ybe
Ps Hij kan nog terugkomen. Dat gebeurt veel – mannen die weggaan en dan enkele weken of maanden later weer voor de deur staan.
10 februari 2017 bij 04:54
Ik heb veel meegemaakt o.a samen geleefd met een alcoholverslaafde, ik heb 2 kinderen, mijn vader is pas overleden… Ik denk vaak aan dood gaan – eeuwige rust noem ik dat.
hulp via profs is niet echt groots jammer genoeg.
11 februari 2017 bij 14:39
Dag Anita,
Denken aan de dood, verlangen naar rust – het is niet ongewoon of abnormaal. Het wijst niet altijd op een doodsverlangen. Hoe zit je nu in je vel? Wat geeft je leven zin? Waar haal je plezier uit? Allemaal dingen die ik ook zou willen weten van je… Misschien dar er een (nieuw) evenwicht mogelijk is tussen zwaarte en lichtheid? Ik zou er in ieder geval graag eens over van gedachten wisselen met jou.
7 december 2016 bij 22:02
Ook ik tik vanavond in : ik wil dood. Het is niet de 1e keer. Ik heb al talloze psychologen, psychotherapeuten ed bezocht en sinds 6 jaar ben ik ook nog eens fysiek chronisch ziek geworden. Er zijn periodes dat ik mezelf “zoet kan houden”door te blijven zoeken naar manieren om fysiek beter te worden , terwijl de artsen zeggen dat ik moet leren accepteren dat dit het is. Ik voel me hier ook erg alleen in. Ben in de loop van de tijd (sinds ik ziek werd) vrienden en vriendinnen kwijtgeraakt en familieleden hebben geen begrip. Mensen snappen er niet veel van als “je er goed uitziet”. Daar moet je dankbaar voor zijn. Ga leuke dingen doen: leuke tip hoor, maar hoe doe je dat als je maar heel beperkte energie hebt ? pffff
8 december 2016 bij 08:12
He Vlinder, Dank voor je reactie. Ik wou dat ik kon helpen. Wens je toe dat je nieuwe vrienden vind. Van harte, Ybe
10 juli 2016 bij 16:17
Ik ben vandaag dan degene die op google intikte: ik wil dood. En op je blog uitkwam. Ik speelde als kind al met de dood. Blind oversteken. Eenzaamheid, denk ik. Ben nu veertig jaar verder. Ik wil niet dood, maar het leven is al heel lang veel te zwaar. Ik heb hulp, maar ik ben niet goed in hulp krijgen. Ik voel me heel, heel alleen. Ik wil niet altijd, elk moment dood, maar toch denk ik dat ik deze wedstrijd een keer ga verliezen. Ik weet dat denken aan de dood is als piekeren. Ik weet dat ik niet mijn gedachten ben. Niet mijn gevoelens. Ik doe alles wat ik moet doen. Alles wat helpt. En toch tikte ik hier zo-even in: ik wil dood.
10 juli 2016 bij 17:42
He Annemette, dank voor je reactie. En als ik zo eerlijk mag wezen: ik hoop toch dat je blijft, de wedstrijd wint. Heb je een plan, een ultiem ‘redmiddel’ klaarstaan? Bijvoorbeeld ‘Eerst bel ik die en die op zodat ze me kunnen tegenhouden’ of ‘Als ik het echt niet meer houd, meld ik me bij de spoed’…
1 mei 2016 bij 17:31
verdriet kan als een vloedgolf over je heenkomen, je meesleuren. Ook al ben je geland, het verdriet blijft. Hoe moet je je verzoenen met het verdriet wat altijd blijft, bij alles wat je doet, is er het grote missen van een overleden zoon. Daarom wil ik eigenlijk dood gaan Dit gevoel ben ik wel, mijn gedachten zijn wel mijn gedachten, het missen van mijn zoon is wel mijn missen.
1 mei 2016 bij 17:45
Dag Irene,
Je hebt helemaal gelijk: je verdriet is van jou, het is een deel van jou – een groot deel dat veel pijn heeft. Dat is 1. En 2 is: dat het vaak mogelijk is een deel van jou terug te vinden dat terug zin vindt in het leven, genoeg om het leven terug de moeite waard te maken. Een (rouw)therapeut kan je daarin begeleiden.
groeten, en vooral sterkte, Ybe
12 april 2016 bij 09:35
Wat moet je dan doen als je vindt dat je wél je gedachten bent en hier niet vanaf wilt? Toch maar kiezen voor de dood?
12 april 2016 bij 10:09
Dag Madelief,
Is je vraag hypothetisch of loop je daadwerkelijk tegen deze gedachten aan?
In het eerste geval heb je wellicht iets aan een goed gesprek met een filosoof.
In het tweede geval idem, plus ook een diepgaand gesprek met al wie je lief is, plus met een psychiater of twee en een psycholoog of drie.
Just to be sure dat je beslissing echt wel gedragen is.
Ik ken persoonlijk niemand die diep vanbinnen niet wil leven – dat is een biologische, instinctieve behoefte.
Groeten, Ybe
3 juni 2014 bij 16:17
Hello Ybe,
Ik heb net een beetje door je blog gelezen. Super interessant en nu al een heel spannende verzameling van droevig mooie verhalen.
Ik heb vandaag dit beeldje gevonden en moest aan jou meest gezochte trefwoord denken.
Ik vond dat heel mooi verwoord (wel in het Engels en een beetje Amerikaanse stijl van schrijven).
Groeten,
Lukas
3 juni 2014 bij 16:25
Inderdaad erg toepasselijk.
Dankjewel, Lukas.
Ybe