Hij is vreemd gegaan. Twee weken geleden is het uitgekomen en nu zijn ze hier – voor een weekend relatietherapie. Hij is verward. En zij verbijsterd. Hij weet niet goed wat hij voelt, weet ook niet wat doen, wat zeggen, of hoe haar troosten. Hij heeft een plan nodig, zegt hij, een manier om verder te kunnen. Zij weent veel, ze voelt vooral verdriet. En verbijstering: hoe is het kunnen gebeuren? Zij heeft niets zien aankomen. Wil hij nog verder met haar? Kan zij nog wel opnieuw met hem? Zoveel vragen en gedachten, en haar hart doet pijn, écht, fysiek.
Ik kijk naar de twee mensen tegenover mij. Mooie mensen. Zachte mensen. Ze zijn in shock. Overspel. Wat nu, hoe verder? Zij, opgesloten in haar verdriet, wacht op een teken van hem. Hij, gevangen in zijn verwarring, weet-niet-hoe. Twee weken lang al is er geen contact, geen verbinding, geen begrip, geen troost. Ze zijn beiden als bevroren, verstard in dat ene moment, in die ene vreselijke waarheid: overspel.
Twee intense dagen werken we aan herstel. We spreken over hoe het zover is kunnen komen. Over hun huwelijk. Over de jaren samen. Over zijn neiging niet te veel na te denken, en tussen moeilijke gevoelens door te zwemmen. Over haar neiging niet te veel vragen te stellen, want dat zou wel eens verkeerd kunnen vallen. Over hoe er zo steeds minder gepraat werd, gedeeld werd. Over hoe ze zo zichzelf, en elkaar, niet meer zagen, niet meer voelden. Zij praat over haar pijn, en hij over zijn verwarring. Traag en uitgebreid, zodat ieder écht hoort, voelt en begrijpt wat de ander zegt. Hij excuseert zich. Zij vraagt om zijn steun, zijn troost. Ik help hen écht praten met elkaar: verbinding maken, samen kwetsbaar zijn. ’s Avonds stuur ik hen samen naar bed: knuffelen, troost vinden in elkaars armen, in verbinding blijven, ook fysiek.
Als ik twee dagen later opnieuw de vraag stel hoe ze zich voelen, is dit hun antwoord:
Hij: Ik voel me tamelijk goed. Het is alsof er een zachte rode wolk om haar en mij heen ligt. Het is mooi. Het maakt dat ik kan geloven dat het goed komt met ons. Dat het misschien zelfs beter wordt als voorheen.
Zij: Ik voel me leeg, als een lege emmer. Gisteren, samen in bed, uren in elkaars armen, dat was heerlijk. Twee in elkaar verstrengelde mensen. Ik voel me getroost en gerustgesteld. Ik geloof ook dat het weer goed komt.
Therapieverhalen 
29 juli 2017 bij 13:03
Heel herkenbaar. Je glijdt steeds verder uit elkaar als je er niets aan doet.