Sandra, 33, vertelt dat ze gelukkig getrouwd is: op haar man valt niets aan te merken, hij is lief, ze hebben het goed samen met hun twee dochtertjes. Toch is ze vorig jaar hals-over-kop verliefd geworden op een collega. Hun geheime relatie duurt nu al maanden, en Sandra vindt het alsmaar moeilijker: zwijgen, liegen, voortdurend opletten dat de leugens niet uitkomen, dat alle verzonnen verhalen blijven kloppen… Sandra is het moe. Ze wil duidelijkheid, ze wil kiezen, een beslissing nemen.
Ik voel me emotioneel heen en weer geslingerd. Ik weet na al die maanden nog steeds niet wat ik wil: mijn huwelijk redden, er het beste van maken met Koen en de kinderen, of alles achterlaten, de vlinders in mijn buik volgen en opnieuw beginnen met Axel. Ik wacht al maanden op een teken, op ‘iets’ wat de doorslag geeft, op een duidelijk gevoel in mij dat me in deze of gene richting duwt… maar er komt niets. Ik kan niet kiezen. Ik zie ze allebei graag, wil liefst van al met beide verder. Ik weet niet meer wat gedaan…
Vertel eens wat meer over ‘je mannen’, zeg ik. Zoek je bij de één wat je bij de ander niet vindt? Vullen ze elkaar aan? Leef je niet alleen twee liefdes, maar ook twee ‘levens’, twee mogelijke manieren van in het leven staan?
Ja, zegt Sandra. Bij Koen vind ik rust en stabiliteit. Zekerheid ook. En de wetenschap dat hij er altijd zal zijn voor mij en de kinderen, dat hij wat er ook gebeurt van mij houdt… Bij Axel is dat anders. Bij hem voel ik me 10 jaar jonger, hij neemt me mee uit dansen, leert me rotsklimmen en paardrijden. Hij geeft me energie. Maar geen zekerheid: hij belooft me niets, geen huwelijk, geen kinderen – alleen dat we elke dag samen ‘echt zullen leven’.
En jij, Sandra? Wat voor iemand ben jij, wat doe jij graag? Op wie lijk jij?
Op beide. Als jong meisje droomde ik van verre landen, ik wilde wereldreiziger worden. Voor mijn achttiende verjaardag heb ik mezelf een bungeesprong cadeau gedaan. Maar toen ik Koen tegenkwam, was het precies zijn rustige kalmte die me aantrok. Ik voelde dat ik dat nodig had. Ik wilde dat ook: rustig in mezelf gelukkig kunnen zijn. Dat leek de laatste jaren ook te lukken: ik was graag mama, ben enkele jaren thuis gebleven om voor de kinderen te zorgen. Ik dacht dat mijn ‘wilde jaren’ over waren, tot ik Axel tegenkwam, dan is heel die impulsieve en avontuurlijke kant van mij weer komen opzetten.
Sandra zit in de ‘overspelval’: ze zoekt bij de één wat ze bij de ander niet vindt- en omgekeerd. Wat ze daarbij echter vergeet is naar zichzelf te kijken. Koens rust en stabiliteit, Axels zin in avontuur, het zijn eigenlijk twee kanten van Sandra’s eigen karakter. Twee kanten van zichzelf die ze ‘apart’ leeft, omdat ze niet weet hoe ze ze tegelijk, samen, in zichzelf een plaats kan geven. Daar moeten we naar op zoek, dat moeten we uitvissen: hoe Sandra die twee verschillende kanten van zichzelf in haar leven kan integreren – hoe ze voor een leven dat bij haar ‘hele ik’ past kan kiezen, in plaats van voor dit of dat leven bij deze of gene man.
Therapieverhalen 
27 december 2012 bij 19:54
Jeetje wat ontzettend herkenbaar en wat heb ik veel aan deze blog! Dit maakt mij ook een hoop duidelijk… en iets om over na te denken…
28 december 2012 bij 11:22
Dankjewel voor je reactie, Miss Doubt, en fijn dat je er iets aan hebt! Groeten, Ybe