Gzifa is acht maanden zwanger van haar eerste kind. Haar man, de papa van de op komst zijnde baby, is vorig jaar omgekomen in een auto-ongeval in Ghana. Na de dood van haar man, werd Gzifa door haar schoonvader opgeëist. En verkracht. Gzifa weent en zegt dat ze nog steeds niet kan geloven dat de man die haar verkracht heeft, haar schoonvader is, de grootvader van de baby in haar buik.
“Hoe zal ik ooit van mijn kind kunnen houden?”, snikt Gzifa. “Het is bevuild, bezoedeld, aangeraakt door mijn schoonvader. Altijd, altijd opnieuw zal ik daaraan denken als ik naar zijn gezicht kijk.”
Ik neem een blad papier en teken een baarmoeder, met daarin een baby, omgeven door de vruchtblaas. Ik teken ook de gesloten baarmoedermond tussen vagina en baarmoeder. Ik vertel aan Gzifa dat het kind in een zak met water zit, beschermd tegen invloeden van buitenaf. Dat de baarmoeder voor het kind zijn wereld is, een wereld op zich, een andere dan die van ons, afgesloten van die van ons. Dat het baarmoederwater het kind ook beschermt tegen geluiden van buitenaf, tegen schokken, tegen pijn. Gzifa luistert en kijkt – en als ik klaar ben met mijn uitleg vraagt ze: “Is dat echt de waarheid? Is het kind niet aangeraakt?” Ik antwoord: “Het kind is zuiver, het is onschuldig, het is niet aangeraakt.” Gzifa zucht en blaast luid, haalt een paar keer diep adem, bedankt god, bedankt mij, staat op en schudt de spanning uit haar lijf. Ze zegt: “Ik ben weer vrij.” Ik lach en zeg: ” Ja, je bent weer vrij, bevrijd door de waarheid.”
Later, als ze wat rustiger is, geef ik haar mijn pen en vraag: “Wat hoort de baby elke dag in de buik, van ’s morgens tot ’s avonds, al acht maanden lang?” Gzifa denkt even na, kijkt naar de pen in haar handen en tekent een mooi en groot hart – heel dicht bij de baby in de buik.
Therapieverhalen 
Geef een reactie