Amadou* lacht en haalt een envelop boven. “Doe open”, zegt hij. Ik haal de brief uit de envelop. Afzender Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen. Ik begin te lezen wat er staat, maar Amadou is me voor: “Ik mag blijven”, zegt hij, “Het is mijn verblijfsvergunning. Ik mag in België blijven. Is dat niet fantastisch?”
“Ja”, antwoord ik, “dat is echt fantastisch. Ik ben blij voor jou, Amadou. Je ziet er zo gelukkig uit. Wat ga je nu doen?”, vraag ik, “Wat is de volgende stap? Heb je al geïnformeerd hoe en waar je een plek om te wonen kan zoeken, en wat je kan doen om werk te vinden?” Amadou’s gezicht betrekt. “Neen”, zegt hij, “Ik heb nog niets gedaan, ik heb nog met niemand gesproken over de brief; ik heb op jou gewacht… Ik dacht dat jij me zou helpen, hier weg te gaan, werk te vinden, een plaats om te wonen – in jouw dorp, jouw huis misschien… Je bent als een tweede moeder voor mij… ik dacht dat jij… dat ik bij jou…” Amadou valt stil. In elkaar gedoken zit hij voor mij. Weg lach. Weg oogcontact ook.
“Oh”, zeg ik. “Het spijt me zo, Amadou. Maar wat jij zou willen, dat ik je help je weg te vinden in België, dat kan niet. Je moet het zelf doen. Ik kan het niet voor jou doen*. Het spijt me. Ik weet dat je er tegen op ziet, dat het moeilijk is. Nog eens, voor de tweede keer al, alleen op weg gaan. Naar een nieuwe plek, nieuwe mensen.” Amadou’s gezicht betrekt. Stil zegt hij: “Nog eens alleen, helemaal alleen. Eerst zonder mijn familie. En nu weer helemaal alleen – zonder jou.” “Ik ben geen familie”, zeg ik. “Ik ben niet je tweede moeder. Ik ben je psychotherapeut – dat is iets anders. Dat is een dokter voor de ziel. Ik probeer je ziel sterker te maken. Zodat je wat je wil doen ook kan doen. Zodat je genoeg kracht in jezelf vindt om aan je leven te beginnen, aan je nieuwe leven, in je nieuwe land.”
*Lees Amadou’s voorgeschiedenis in “De haat in Amadou’s hoofd”. *Het is een moeilijk evenwicht in elke psychotherapeutische relatie: ondersteunen zonder onmisbaar te worden. Zeker in schrijnende situaties. Andermans problemen oplossen, dat kunnen wij ‘dokters van de ziel’ niet; maar oplossingen dichterbij halen, de ander leren hoe hij (beter) voor zichzelf kan zorgen, dat lukt ons meestal wel.
Therapieverhalen 
Geef een reactie