Soms gaat het over heel basale dingen in de praktijk. Bijvoorbeeld over voelen. Over leren voelen hoe het vanbinnen met je gaat. Over hoe je kan ‘zakken’ in je gevoel. Om jezelf beter te leren kennen. Om van negatieve gevoelens af te raken. Om beter in je eigen vel te gaan zitten.
Emoties
Veel mensen krijgen op gevoelsvlak enkel de buitenste laag te pakken, dat wat je goed ziet en onmogelijk níet kan voelen: ‘de felle emotie’. Plotse boosheid, felle angst, diep verdriet. Een emotie overvalt je, overweldigt je, neemt je helemaal in beslag, is zo groot dat je moeite hebt om haar in bedwang te houden en in goede banen te leiden. Het zijn dergelijke felle emoties die je bijvoorbeeld onbedaarlijk doen huilen, of doen schelden, stampvoeten en weglopen in een ruzie.
Gevoelens
Om jezelf beter te leren kennen, is het belangrijk de binnenkant van zo’n emotie te pakken te krijgen: dat waar het eigenlijk om gaat. Bijvoorbeeld: boosheid is wat je toont als je je onrechtvaardig behandeld voelt, of als je je niet begrepen voelt, verdriet heb je als je je plots erg alleen en in de steek gelaten voelt. Onder de felle emotie gaat steeds ‘een zacht gevoel’ schuil, een gevoel dat je week en kwetsbaar maakt. Dat gevoel is de binnenkant van de emotie. Je kan het vinden door de volgende zin af te maken: “Als ik … boos/verdrietig/angstig ben, dan voel ik me eigenlijk … onrechtvaardig behandeld/niet begrepen/erg alleen.”
Behoeften
Pas als je weet welk gevoel je eigenlijk parten speelt kan je jezelf helpen: omdat je dan de behoefte die aan dat gevoel vooraf gaat kan zien. Als je de behoefte kent waarop je gevoel je wijst, kan je actie ondernemen, iets doen waarvan je beter wordt. Bijvoorbeeld: als je boos bent omdat je je niet begrepen voelt – is je behoefte: wél begrip vinden. Wat kan je doen om aan die behoefte tegemoet te komen? Wat is er nodig? Misschien moet je jezelf nog eens uitleggen aan de ander, beter voor jezelf opkomen, intenser je eigen standpunt verdedigen…
Emoties zijn als alarmsignalen: we voelen onmiskenbaar dat er iets loos is, dat we met een probleem zitten. Maar het zijn de gevoelens achter de emoties die ons de weg tonen, omdat ze ons in verbinding brengen met onszelf, met onze diepste behoeften, met onze meest intense verlangens.
Therapieverhalen 
20 mei 2016 bij 11:38
Hey Ybe, een verhelderende tekst die me verder heeft geholpen ! Bedankt. Ik heb je boek toegekregen en al veel in gelezen. Mooie teksten en interessante tips en oefeningen en cases. Een vraag : de cases lijken allemaal zo smooth en rechtlijnig te verlopen, met een zeker gemak … anders dan mijn en vele anderen hun realiteit waar het proces met vallen en opstaan en weerstand en complicaties loopt. Is dat opzettelijk zo bedoeld om het boek te beperken in omvang, om vooral te benadrukken dat er genezing mogelijk is ….? Ik mis dan toch wat het relativeren van het schijnbare gemak waarmee die cases verlopen omdat ik uit ervaring weet dat dat bij mij verkeerde, onrealistische verwachtingen oproept ….wat dan soms toch het proces weer dreigt te beïnvloeden …
20 mei 2016 bij 15:11
Dag Arend-Johan,
Bedankt voor je reactie. En fijn dat je graag leest in het boek. Cases in het echt verlopen inderdaad vaak grilliger – bij het neerschrijven heb ik naar een evenwicht gezocht tussen helderheid wat de boodschap en theorie aangaat en echtheid wat de verhalen zelf betreft. Het is waar dat een ‘verhaal’ achteraf vaak rechtlijniger lijkt dan de ervaring op het moment zelf. Maar dat is eigen aan alle biografische verhaen, denk ik. Ik hoopte ook dat de informatie over de vele sessies met Camilla, en het open einde van bv de verhalen van Lena en Isabel recht zouden doen aan de vele opstroppingen en omwegen die eigen zijn aan elk persoonlijke ontwikkelingsparcours… En hoop geven, ja, daar bezondig ik me nogal eens aan … terecht, hoop ik 😉
Groeten,
Ybe
27 maart 2015 bij 18:54
Wat een goed verhaal. Het gaat om wat je nodig hebt en wat je mist. Dat is de essentie.
20 mei 2016 bij 15:12
Dankje, B. En inderdaad, opvullen wat je mist en nodig hebt, daar wordt je beter van 🙂