Werken met kinderen is soms net magie …
Louise, 8 jaar, komt samen met haar mama binnen. Haar mama vertelt dat Louise niet alleen durft gaan slapen, en dat ze bijna elke nacht in het bed van haar ouders eindigt omdat ze voortdurend schrik heeft dat het huis in brand gaat vliegen.
Ik vraag aan Louise haar kamer te tekenen en dat doet ze heel geconcentreerd. Als de tekening af is beschrijft ze me wat ze getekend heeft: haar bureau, haar stoel, haar bed, haar hoofdkussen en de deur naar de gang. Boven de deur heeft Louise een kleine ronde cirkel getekend. “Wat is dat ?”, vraag ik. “Het brandalarm”, zegt ze. “Daar heb ik schrik van. Altijd als ik in bed lig, kijk ik er naar en dan denk ik aan het huis naast dat van Kobe (een klasgenootje) dat vorig jaar is afgebrand…” “Louise”, zeg ik,” Wat denk jij wat we kunnen doen zodat je makkelijker in slaap zou kunnen vallen?” Haar antwoord komt er al uit voor ik helemaal uitgesproken ben: “Het brandalarm weg doen.” “Hmm… Wat een prima idee van jou… Verplaatsen, is dat ook goed ? Naar een plek waar je het niet kan zien?” “Ja, dat is ook goed”, zegt Louise met een glimlach. “Nog één dingetje zou ik graag willen weten, Louise. Waar zou je eigenlijk gráág van dromen elke nacht?” “Van mijn playmobilzwembad”, lacht ze opgewonden, “dat heb ik net van Sinterklaas gekregen”. “Zet je dat dan vanaf vandaag op je nachtkastje naast je bed?”
De sessie met Louise heeft nog geen half uur geduurd. Haar papa heeft dezelfde avond al het brandalarm verplaatst. Ze is makkelijk in slaap gevallen, in haar eigen bed. En alle dagen daarna ook – ondertussen al zes weken lang.
Therapieverhalen 
Geef een reactie